«حامد حدادی» اسطوره‌ای بی‌ریا در قلبِ بسکتبال ایران

در روز‌هایی که بسیاری از قهرمانان پس از پایان دوران حرفه‌ای، عرصه ورزش را ترک می‌کنند و یا به انزوا و سکوت یا حتی جنجال‌سازی پناه می‌برند، حامد حدادی برخلاف این جریان رایج، همچنان حضوری فعال و تاثیرگذار دارد.

ستاره سابق تیم ملی بسکتبال ایران که چندی پیش با متانت و افتخار از بازی‌های ملی کناره‌گیری کرد، نه‌تنها از دنیای ورزش فاصله نگرفته بلکه با حضوری پررنگ در تمرینات تیم‌های پایه، در کنار نوجوانان و جوانان قرار می‌گیرد و تجربیات ارزشمند خود را بی‌هیچ چشم‌داشتی در اختیار نسل تازه می‌گذارد.

نقش حدادی در اردو‌های اخیر نه با عنوان رسمی مربی یا مدیر، بلکه به‌ عنوان یک راهنما و الگوی زنده تعریف می‌شود؛ چهره‌ای که در کنار بازیکنان تمرین می‌کند، همراهشان می‌دود و در عین حال، تمرینات شخصی خود را نیز با جدیت ادامه می‌دهد تا همچنان در فرم بدنی مناسب باقی بماند.

این حضور نه از روی اجبار، بلکه از سر علاقه و تعهد به آینده بسکتبال ایران شکل گرفته است و وی همانند برادر بزرگتر در کنار بازیکنان رده‌های پایه دست به توپ می‌شود.

فروتنی در عمل؛ تصویری فراتر از رسانه

حضور او در تمرین اخیر تیم‌های ملی پایه که به‌ صورت غیررسمی و دور از نگاه رسانه‌ای رقم خورد، گواهی دیگر بر بی‌ریایی اوست. در حالی‌که ورود خبرنگاران تنها برای پوشش نشست خبری چندوقت پیش سرمربی برنامه‌ریزی شده بود، حضور بی‌تکلف حدادی در سالن و تمرین فعالانه با نوجوانان، تصویری کم‌نظیر از تواضع یک قهرمان را به نمایش گذاشت؛ صحنه‌ای که بدون تدارک قبلی، اما پرمفهوم بود.

حامد حدادی تنها یک بازیکن برجسته نیست، بلکه الگویی اخلاقی و فنی برای نسل تازه بسکتبال کشور به‌شمار می‌رود. از روز‌هایی که پیراهن تیم ملی را در معتبرترین رقابت‌های جهانی به تن داشت تا امروز که بی‌ادعا در خدمت ریشه‌های بسکتبال ایستاده، همواره نقش خود را به‌عنوان یک ستون مستحکم ایفا کرده است.

در شرایطی که دغدغه‌های مالی یا کم‌توجهی ساختاری، بسیاری از پیشکسوتان را از چنین تعاملاتی بازداشته، حدادی بی‌هیچ ادعایی به حمایت از آینده‌سازان بسکتبال ادامه می‌دهد. البته حدادی از سالیان گذشته همواره بدون چشم‌داشت اقدام به پرداخت پاداش نقدی به آینده‌سازان بسکتبال ایران می‌کرد.

او حالا فقط یک نام پرافتخار در تاریخ ورزش نیست، بلکه سرمایه‌ای اخلاقی و فرهنگی برای نسل‌های آینده محسوب می‌شود.‌ای کاش ورزش ایران، بیش از پیش از چنین چهره‌هایی بهره‌مند بود؛ چهره‌هایی که نه‌فقط با مهارت، بلکه با منش و تعهد خود قهرمان باقی می‌مانند.