رویای المپیک زیر سایه بی‌پولی؛ وزارت ورزش صدای ناشنوایان را بشنود

به گزارش خبرنگار مهر، چهار ماه تا آغاز بیست و پنجمین دوره بازی‌های المپیک ناشنوایان باقی مانده و هیجان و امید در دل جامعه ناشنوای کشور موج می‌زند. رقابت‌هایی که از ۲۴ آبان تا ۶ آذر سال جاری به میزبانی ژاپن و در شهر توکیو برگزار می‌شود. بستری بین‌المللی برای افتخارآفرینی ورزشکارانی است که در سکوت ولی با صدایی بلند از توانمندی‌های خود می‌گویند.

برای ایران این دوره از المپیک ناشنوایان اهمیتی دوچندان دارد. چرا که کاروان ناشنوایان کشورمان سال گذشته موفق شد برای نخستین بار قهرمان بازی‌های آسیایی شود. افتخاری که نه تنها برگ زرینی در تاریخ ورزش ناشنوایان ایران است بلکه نشان‌دهنده ظرفیت بالای این قشر از ورزشکاران برای درخشش در میادین جهانی است.

اما پشت این موفقیت‌ها واقعیت‌های سخت‌تری نیز پنهان شده است. واقعیت‌هایی از جنس کم‌توجهی، چالش‌های مالی و نادیده گرفته شدن در سیاست‌گذاری‌های کلان ورزشی کشور. تیمی که قهرمان آسیا شده امروز در مسیر المپیک نیازمند نگاه ویژه‌تر مسئولان است. این تیم نه تنها نماینده ایران بلکه نماینده نسلی از ورزشکاران با نیازهای ویژه است که سال‌هاست در سایه مانده‌اند.

المپیک ناشنوایان؛ رویدادی جهانی اما مغفول

المپیک ناشنوایان رویدادی است که قدمتی بیش از یک قرن دارد اما هنوز در بسیاری از کشورها از جمله ایران جایگاهش در حد سایر رقابت‌های بین‌المللی مانند المپیک و پارالمپیک تثبیت نشده است. این در حالی است که ورزشکاران ناشنوا با تمام وجود برای کسب آمادگی و درخشش در این رقابت‌ها تلاش می‌کنند.

بازی‌های توکیو نیز از این قاعده مستثنا نیست. در این دوره هزاران ورزشکار ناشنوا از اقصی نقاط جهان گرد هم می‌آیند تا در میدانی برابر توانایی‌های کم‌نظیر خود را به نمایش بگذارند. آن‌ها با وجود ناتوانی در شنیدن اما با تمام ظرفیت جسمی و ذهنی پیام روشنی به جهان مخابره می‌کنند «معلولیت مانع تحقق رویاها نیست».

قهرمانی آسیا؛ آغازی برای دیده شدن

قهرمانی کاروان ورزش ناشنوایان ایران در بازی‌های آسیایی در نگاه اول شاید یک اتفاق ورزشی باشد اما در واقع نقطه‌ای عطف در تاریخ ورزش ناشنوایان ایران محسوب می‌شود. موفقیتی که برخلاف تصور عموم نه در سایه امکانات گسترده بلکه در دل مشکلات و کمبودها رقم خورد.

این موفقیت پیامی روشن به همراه داشت اگر حمایت‌های لازم صورت گیرد ورزشکاران ناشنوا قادر به درخشش در سطح جهانی هستند. اما در آستانه المپیک توکیو این پرسش مهم مطرح است که آیا حمایت‌های کافی در حال انجام است؟

فدراسیونی با چالش‌های مالی و اجرایی

در پشت صحنه آماده‌سازی کاروان ورزش ناشنوایان برای المپیک فدراسیونی ایستاده که با چالش‌های متعددی دست‌وپنجه نرم می‌کند. مهم‌ترین این چالش‌ها مشکلات مالی است. مشکلی که حتی منجر به عقب‌افتادن برنامه‌های آماده‌سازی تیم به مدت یک ماه شده است.

فشارهای کمیته برگزاری بازی‌ها برای انجام پیش‌پرداخت هزینه‌های اسکان و تغذیه در حالی بر فدراسیون تحمیل می‌شود که بودجه اختصاص یافته از سوی وزارت ورزش پاسخگوی همه هزینه‌ها نیست. فدراسیون با تلاش زیاد در حال رایزنی برای جذب اسپانسر و راه‌اندازی امکانات تمرینی است اما روشن است که بدون ورود جدی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک این مسیر دشوار ادامه‌دار خواهد بود.

ضرورت حمایت نهادهای بالادستی

کاروان ورزش ناشنوایان نه تنها نیازمند حمایت مادی بلکه نیازمند توجه رسانه‌ای، اجتماعی و فرهنگی است. آنها برای آماده‌سازی به امکانات، اردوهای منظم، روان‌شناس ورزشی، بدنساز، آب‌درمانی و تغذیه مناسب نیاز دارند. فدراسیون در تلاش است با کمک برخی نهادها بخشی از این نیازها را تأمین کند اما این کمک‌ها محدود و مقطعی است.

وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک باید این واقعیت را درک کنند که ورزشکاران ناشنوا نیز قهرمانانی هستند که پرچم کشور را در میادین جهانی بالا خواهند برد. کم توجهی به آن‌ها در واقع بی‌توجهی به یک بخش از جامعه است که در سکوت اما با انگیزه برای افتخارآفرینی تلاش می‌کنند.

از شعار تا عمل

اگرچه مسئولان در صحبت‌های خود همواره از «توجه به اقشار خاص» سخن می‌گویند ولی زمان آن رسیده که این توجه از مرحله شعار به عمل تبدیل شود. المپیک ناشنوایان فرصت مناسبی است برای نمایش این اراده؛ سرمایه‌گذاری در این حوزه نه هزینه بلکه نوعی سرمایه‌گذاری اجتماعی است چرا که جامعه ناشنوا با دیدن قهرمانان خود روی سکوهای جهانی احساس دیده شدن، تعلق و انگیزه خواهد کرد.