فصل تلخی بود، اما قول می‌دهم فصل بعد جبران کنیم؛ هواداران این نکات مثبت را هم ببینند!

خبرورزشی | در بحبوحه فصلی پرفرازونشیب برای آث میلان، جایی که نتایج سینوسی، نارضایتی هواداران و موجی از گمانه‌زنی‌ها درباره آینده کادر فنی و مدیریتی، فضایی غبارآلود ایجاد کرده، پائولو اسکارونی، رئیس باشگاه، روبروی رسانه‌ها نشسته است. در آستانه دربی حساس جام حذفی که می‌تواند بارقه‌ای از امید در این فصل باشد، اسکارونی تلاش می‌کند تا ضمن اذعان به ناکامی‌ها، چشم‌انداز باشگاه را ترسیم کند. از اهداف حداقلی چون لیگ قهرمانان تا رویای اسکودتو، از نیاز به تقویت ساختار مدیریتی و نقش زلاتان ابراهیموویچ تا تعهد مالک آمریکایی، جرالد کاردیناله، و پروژه حیاتی ورزشگاه جدید؛ رئیس میلان در این گفتگوی صریح، به ابهامات پاسخ می‌دهد و سعی دارد قطب‌نمای باشگاه را در مسیر پیش رو تنظیم کند. اسکارونی در مصاحبه با گاتزتا دلو اسپورت، نه تنها هواداران را خطاب قرار می‌دهد، بلکه به چالش‌های بزرگ‌تر فوتبال ایتالیا نیز می‌پردازد.

هوادارانی که دل‌زده‌اند، موجی از شایعات درباره مدیر ورزشی و سرمربی، و دربی‌ای که شاید تنها دلخوشی نیم‌بند فصل را با صعود به فینال کوپا ایتالیا زنده نگه دارد. در دنیای میلان، زندگی همیشه با احساسات شدید گره خورده. این‌جاست که پائولو اسکارونی، رئیس باشگاه، سعی می‌کند با نقش قطب‌نما، مسیر آینده را نشان دهد.

رئیس، به هوادارانی که باشگاه‌شان را درگیر بازسازی‌ای دیگر می‌بینند، چه پیامی دارید؟

«بی‌تردید فصل تلخی برای‌مان بوده. این حس مشترک همه است، به‌ویژه برای من که همیشه تأکید کرده‌ام رسیدن به لیگ قهرمانان یک هدف غیرقابل مذاکره است. حالا که این هدف دور از دسترس به نظر می‌رسد، نمی‌توانیم رضایت داشته باشیم. با این حال، نکات مثبتی هم وجود دارد: یک جام بردیم، آن‌هم با شکست دو تیم بزرگ، و هنوز در کورس کوپا ایتالیا هستیم. البته این‌ها کافی نیست. اما می‌توانم قول بدهم که همه‌ ما با تمام توان کار می‌کنیم تا فصل آینده، فصلی رضایت‌بخش باشد. از همین حالا هم در حال آماده‌سازی هستیم.»

این رضایت چقدر می‌تواند به هدفی روشن تبدیل شود؟ مردم می‌پرسند: آیا فقط صعود به لیگ قهرمانان هدف است؟

«بدون تردید، رقابت‌های بین‌المللی ـ لیگ قهرمانان، سایر جام‌ها و جام جهانی باشگاه‌ها ـ حداقل سطحی است که باشگاه بزرگی مثل میلان باید به آن رضایت دهد. اگر بیست سال آینده را تصور کنیم، تمرکز روی رقابت‌های بین‌المللی امری اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. این روندی است که همه ورزش‌ها را دربرمی‌گیرد. البته این به معنای چشم‌پوشی از سری‌آ نیست؛ برعکس، قهرمانی در لیگ داخلی هم هدفی جدی برای ماست.»

بازسازی از ساختار باشگاه آغاز می‌شود، به‌ویژه با پر کردن جای خالی مدیر ورزشی. با توجه به نام‌هایی که مطرح یا رد شده‌اند، می‌توانید برای‌مان شفاف‌سازی کنید؟

«همان‌طور که گفتم، از نتایج ورزشی‌مان رضایت نداریم. در بازار نقل‌وانتقالات بسیار فعال بودیم ـ هیچ تیمی به اندازه ما بازیکن جذب نکرد ـ و حالا وقت آن است که ساختار مدیریتی‌مان را هم تقویت کنیم. نمی‌خواهم وارد جزئیات و اسامی مشخص شوم، فقط این را بگویم که بسیاری از نام‌هایی که در رسانه‌ها مطرح می‌شوند، از سوی ما عنوان نشده‌اند. به نظر من، بیشترشان افرادی‌اند که خود را برای میلان کاندیدا کرده‌اند.»

از انتخاب مدیر ورزشی تا تعیین سرمربی آینده، فقط یک گام فاصله است.

«سرمربی ما سرجیو کونسیسائو است. در دربی کوپا ایتالیا تیمی پرانرژی دیدم؛ همان‌طور که ما هواداران دوست داریم. باور دارم این روحیه جنگندگی چیزی‌ست که سرمربی به تیم تزریق کرده. حتی توانایی تیم در بازگشت از شرایط دشوار هم نشانه‌ای از همین روحیه است.»

در عین حال، حرف‌وحدیث‌هایی درباره وجود اختلاف بین مدیر اجرایی، فرلانی، و مشاور ارشد، زلاتان ابراهیموویچ، مطرح است. شایعاتی که می‌گویند هنوز مشخص نیست چه کسی واقعاً چه کاره است.

«ببینید، من آن‌ها را در خانه میلان می‌بینم، در حال همکاری، کاملاً هماهنگ. نقش‌ها مشخص است: زلاتان عضوی از مدیریت ردبرد است و به‌نوعی به میلان “قرض” داده شده. مدتی به‌خاطر بیماری غایب بود، اما با وجود این، مورد انتقاد قرار گرفت. تأکید می‌کنم: او برای باشگاه یک ارزش افزوده است. در زمین قهرمان بود و بیرون از زمین هم همین‌طور. قطعاً در پروژه باقی می‌ماند. ولی باید بر یک اصل پافشاری کنم: افراد مهم‌اند، اما هیچ‌کس مهم‌تر از میلان نیست. همه ما این را می‌دانیم.»

ساختار تیم را باید از کدام بازیکنان بازسازی کرد؟ و شخصاً کدام بازیکن شما را بیشتر هیجان‌زده می‌کند؟

«وقتی رافائل لئائو در فرم باشد، همه را ـ از جمله خود من ـ به وجد می‌آورد. البته سخت است فقط به چند اسم اشاره کرد، ولی اگر بخواهم از نظر ثبات عملکرد کسی را نام ببرم، دو بازیکن را انتخاب می‌کنم: پولیسیچ و ریندرز. فکر می‌کنم دل همه را برده‌اند. بی‌دلیل نیست که می‌خواهیم برای مدت طولانی در تیم بمانند.»

آیا جرالد کاردیناله از انتقادهای موجود در فضای اطراف باشگاه دلسرد شده؟

«برعکس، او حالا از همیشه مصمم‌تر است برای پیروزی. مثل همه‌ی ما که در میلان کار می‌کنیم و عاشق این تیم هستیم. حتی اگر هر روز اینجا نباشد، بخش بزرگی از روزش صرف میلان می‌شود. ردبرد درآمد باشگاه را به رکوردی تاریخی رسانده: در چهار سال از ۱۹۲ میلیون به ۴۵۷ میلیون یورو. این رشد، دوباره در خود باشگاه سرمایه‌گذاری شده. کاردیناله در پروژه ورزشگاه هم نقشی کلیدی و تخصصی داشته. برخی از انتقادها به کسی که ۱.۲ میلیارد یورو روی این باشگاه سرمایه‌گذاری کرده، راه مناسبی برای حمایت نیست.»

اما آیا دیدگاه کاردیناله ـ با تمرکز بر جهانی‌سازی باشگاه و هم‌افزایی با دیگر حوزه‌ها ـ با واقعیت فوتبال ایتالیا هم‌خوانی دارد؟

«همان‌طور که گفتم، ردبرد تاکنون نقشی کلیدی برای میلان داشته. درست است که آن‌ها به مخاطبان جهانی نگاه می‌کنند ـ ما می‌توانیم روی ۵۰۰ میلیون علاقه‌مند حساب کنیم ـ و حضور رئیس باشگاه یانکیز در هیئت‌مدیره فقط یکی از نشانه‌های این هم‌افزایی‌هاست، اما نقطه‌ شروع همیشه هوادارانی بوده‌اند که به استادیوم می‌آیند. ما باشگاهی هستیم با بیشترین میانگین حضور تماشاگر در سری آ؛ ۷۱ هزار نفر. هواداران در مرکز توجه ما هستند. طرح ردبرد برنامه‌ای است که همه‌مان به آن متعهدیم، اما همچنان اولویت اول، نتایج ورزشی است. همه چیز بر پایه آن بنا می‌شود.»

برای جهش واقعی، باشگاه به ورزشگاهی درخور نیاز دارد. آیا امیدوارید که این‌بار نوبت ساخت سن‌سیروی جدید باشد؟

«بله، خوش‌بینم. و دلیلش ساده است: حالا این پروژه فقط متعلق به اینتر و میلان نیست، بلکه شهرداری هم پای کار آمده. بعد از شش سال درگیری مستقیم با این موضوع، نمی‌توانم چیزی جز تحسین این اتفاق بگویم. ما و اینتر کاملاً هماهنگ حرکت می‌کنیم، چون نیازهای مشابهی داریم: تعداد هوادار یکسان، و ضرورت وجود جایگاه‌های ممتاز برای شرکت‌ها، که به ما اجازه می‌دهد قیمت بلیت‌های عادی را قابل‌دسترس نگه داریم. حالا یک اراده مشترک برای ساختن ورزشگاهی مدرن و زیبا وجود دارد، در شأن شهر میلان. اجازه بدهید اضافه کنم: ورزشگاهی که فضایی مناسب برای خانواده‌ها داشته باشد، قابل‌دسترس برای همه باشد و از نفوذ جنایتکاران در امان بماند.»

اینتر و میلان به‌عنوان شاکی خصوصی در پرونده اولتراها وارد شده‌اند.

«بله، ما همراه اینتر و سری آ متحدیم تا به برخی پدیده‌هایی که به وجهه فوتبال ایتالیا ضربه زده‌اند، پایان دهیم.»

رقابت با اینتر را چطور می‌بینید، به‌ویژه در این مقطع که نراتزوری‌ها قدرت بیشتری نشان داده‌اند؟

«من این رقابت را خیلی افراطی نمی‌بینم. پسرانم گاهی شوخی می‌کنند که “بابا، تو ابتدایی رو توی میلان نرفتی”، چون اونجا واقعاً رقابت شدیدتره! درسته، هواداری یک مسئله‌ی عاطفی‌ست. من دوست دارم در همه بازی‌ها پیروز شویم، اما اگر بخواهم صادق باشم، باید بگویم که بردهایی که بیشتر از همه لذت می‌برم، دربی‌ها هستند.»

کمبود ورزشگاه‌های مدرن تنها یکی از دلایل عقب‌ماندگی سری آ است. به نظر شما عوامل دیگر چه هستند؟

«ورزشگاه‌ها شاید ساده‌ترین مشکل قابل‌حل باشند. اما سه مشکل دیگر هم هست. اول، مسئله فروش حقوق پخش بین‌المللی است. تقریباً تمام جلسات لیگ حول این موضوع می‌چرخد. درآمد ما از این محل فقط یک‌دهم لیگ برتر انگلیس و یک‌سوم لالیگاست. راه‌حل ساده داشتن ستاره‌هایی مثل مسی و رونالدوست که سال‌ها نقش سفیر لالیگا را بازی کردند، اما این مسیر ساده‌ای نیست.»

دو موضوع دیگر:

«شرط‌بندی‌های ورزشی. در سه سال، حجم این بازار حدود ۳۰ برابر شده، ولی فوتبال هیچ سهمی از آن نمی‌برد. ما از دولت پاسخ‌های مثبتی گرفته‌ایم تا درصدی به‌عنوان “حق تألیف” دریافت کنیم.

مورد آخر هم دزدی محتواست. ما قانونی بسیار مدرن داریم، اما فقط برگزارکنندگان را هدف قرار می‌دهد، نه مصرف‌کننده‌ها را. اگر بخواهم کندی را پارافرایز کنم: هوادار نباید فقط بپرسد تیمش برای او چه کرده، بلکه باید بپرسد او برای تیمش چه می‌کند.»