فغانی: ترامپ مجبور شد به یک ایرانی مدال بدهد/ در آمریکا می‌گفتند ایران جواب اسرائیل را خوب داد/ کوچک‌تر از این حرف‌ها بود که بخواهد من را کنار بگذارد

جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵ که برای نخستین‌بار با فرمت جدید و حضور ۳۲ تیم برتر دنیا در آمریکا برگزار شد، با حواشی و اتفاقات بسیاری همراه بود. در میان هیاهوی آغاز این تورنمنت و همزمان با وقوع تجاوز اسرائیل به خاک ایران، حضور موفق و درخشان علیرضا فغانی، داور استرالیایی ایرانی‌تبار، نقطه امیدبخشی برای جامعه فوتبال ایران و جهان بود.

فغانی در دیدار افتتاحیه میان اینترمیامی و الاهلی مصر به قضاوت پرداخت و سپس سوت بازی‌های حساس بایرن مونیخ – بوکاجونیورز و چلسی – پالمیراس را نیز بر عهده داشت. عملکرد بی‌نقص او مورد توجه ویژه پیرلوئیجی کولینا، رئیس کمیته داوران فیفا قرار گرفت و به همین دلیل فغانی به عنوان داور فینال پرتماشاگر چلسی و پاری‌سن‌ژرمن انتخاب شد.

انتخاب فغانی با واکنش گسترده رسانه‌ها و استقبال گرم ایرانیان در فضای مجازی مواجه شد، اما پس از مراسم اختتامیه و اهدای مدال توسط دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، فضای دو قطبی و جنجال‌هایی نیز به وجود آمد.

علیرضا فغانی که در این رقابت‌ها به عنوان داور استرالیایی حاضر بود، در گفت‌وگویی اختصاصی با «تابناک» به سوالات متعددی درباره این مسابقات، شرایط دشوار سیاسی پیرامون آن و عملکرد خود پاسخ داد. در ادامه مشروح این گفت‌وگو را می‌خوانید.

دو روز پیش از دیدار فینال جام جهانی باشگاه‌ها مشخص شد که علیرضا فغانی برای قضاوت این بازی انتخاب شده. ویدیوی لحظه اعلام نام شما توسط کولینا هم بسیار مورد توجه قرار گرفت. از همان جلسه شروع کنیم و اینکه به نظر می‌رسید با توجه به قضاوت در دیدار افتتاحیه، انتظار چنین انتخابی نداشتید.

امسال جام‌جهانی باشگاه‌ها با ۳۲ تیم برگزار شد و به نوعی برای میزبان شبیه‌سازی جام‌جهانی بود. خب سال قبل از جام‌جهانی برگزار می‌شد که هم امکانات را بسنجند و هم اینکه از امسال این برنامه را برای تیم‌های باشگاهی دارند. برای همین از اهمیت بالایی برای فیفا برخوردار بود و اکثر داورهایی که آن‌جا بودند، از داوران باتجربه قاره‌ها بودند و من هم این شانس را داشتم که از طرف استرالیا، در این تورنمنت با کمک داوران استرالیایی حضور پیدا کنم. خوشبختانه در تمرینات شرایط طوری پیش رفت که اعتماد شد و بازی افتتاحیه را به ما دادند. در هر تورنمنتی دو بازی مهم هست که بازی افتتاحیه را به ما دادند و بعد هم در طول مسابقات، مرحله گروهی یک قضاوت داشتیم، یک بازی هم در مرحله یک‌چهارم داشتیم و خودم فکر نمی‌کردم که فینال را هم به ما بدهند. هرچند که با توجه به عملکرد داوران و البته تیم‌هایی که بالا آمدند، ما را آن‌جا نگه داشتند، ولی حقیقتاً یک درصد شانس برای خودم قائل می‌شدم که فینال را قضاوت کنم. شرایط طوری پیش رفت که زمانی که اعلام کردند ما هستیم، واقعاً برای خودمان هم خیلی هیجان‌انگیز بود. از طرفی برایم باعث افتخار بود که در این تورنمنت مهم، هم بازی افتتاحیه و هم بازی فینال را در خاک آمریکا قضاوت می‌کنم.

شما پیش از این قضاوت در بازی‌ها و تورنمنت‌های مهم دیگری را تجربه کرده‌اید. این دوره از جام‌جهانی باشگاه‌ها تفاوت خاصی داشت که به چشم شما آمده باشد و بخواهید در موردش صحبت کنید؟

از نظر اجرایی که دقیقاً همان شرایطی که برای جام‌جهانی قرار است عملی شود، در این تورنمنت تست شد؛ چه استادیوم‌ها و چه بقیه موارد. این تورنمنت تقریباً جایگزین جام کنفدراسیون‌ها شده و یک سال قبل از جام‌جهانی، امکانات کشور میزبان مورد بررسی قرار گرفت. از طرفی برای اولین‌بار بود که تعداد زیادی از باشگاه‌های معتبر دنیا در این تورنمنت حضور داشتند و جوایزی هم که برایش در نظر گرفته بودند، اهمیت این بازی‌ها را خیلی زیاد کرده بود. من فینال جام جهانی باشگاه‌ها در سال ۲۰۱۵ و دیدار رده‌بندی را در سال ۲۰۱۳ قضاوت کردم، ولی خب آن مسابقات با شش، هفت تیم برگزار می‌شد، اما این فرمت جدید که ۳۲ تیم حضور داشتند تقریباً مثل جام‌جهانی قبلی بود و حدود ۳۳ روز هم طول کشید.

در طول برگزاری مسابقات، انتقاداتی به خاطر گرما یا استقبال نسبتاً کم تماشاگران مطرح بود. به نظر شما جام‌جهانی خوبی به میزبانی آمریکا در پیش است؟ البته کانادا و مکزیک هم هستند، ولی خب بیشتر ورزشگاه‌های میزبان مسابقات در آمریکاست.

یک‌سری موارد به خاطر شرایط جوی بود، اما در مجموع از امکانات و نحوه برگزاری رضایت داشتند. قطعاً پیش‌بینی‌هایی برای سال آینده انجام می‌دهند و همانطور که گفتید تعدادی از بازی‌ها هم در مکزیک و کانادا برگزار خواهد شد. به نظرم سعی می‌کنند تورنمنت را به بهترین نحو برگزار کنند.

برویم سراغ بازی فینال که خیلی هم خبرساز شد! مشخصاً درباره مراسم پایانی صحبت کنیم. برخی افراد می‌گویند شما طبق پروتکل‌ها رفتار کردید و بعضی هم نظر دیگری دارند.

این‌که رئیس‌جمهور آمریکا در آن مراسم حضور داشت، چیز عجیبی نبود، چون جام‌جهانی ۲۰۱۸ که در روسیه برگزار شد، اگر خاطرتان باشد یا به آرشیو رجوع کنید، آقای پوتین روی استیج بود. در جام‌جهانی ۲۰۲۲ هم امیر قطر روی استیج بود و در آمریکا آقای ترامپ. از طرفی می‌دانستیم در استادیوم حضور دارد و بازی را نگاه می‌کند، ولی نمی‌دانستیم که صددرصد برای مراسم پایین می‌آید. به هر حال ما طبق همه استیج‌هایی که قبلاً رفته بودیم و مراسم‌هایی که برگزار می‌شود، طبق همان پیش رفتیم. ضمن این‌که یک نفر همراه ما هست و همه مواردی که باید رعایت شود، مثلاً رد شوید و دست بدهید و این‌جا بایستید و... همه اینها را گوشزد می‌کند و ما دقیقاً طبق شرایط و پروتکل‌ها پیش رفتیم. ضمن این‌که من آنجا نماینده استرالیا بودم. هرچند مردم لطف دارند و خب همه هم مرا به ملیت ایرانی می‌شناسند، ولی من آن‌جا با تابعیت کشور استرالیا روی استیج بودم.

واقعیت این است که شما در این تورنمنت داوری بودی از کشور استرالیا، با ملیت ایرانی. با این حال یکی از انتقاداتی که برخی مطرح کردند این بود که مثلاً چرا فغانی جلوی ترامپ کمی خم شد یا سرش را پایین آورد!

خیلی متوجه این موضوع نمی‌شوم؟ یعنی موقعی که مدال را می‌اندازند؟ (کمی مکث می‌کند) ... سال‌های سال است که این موارد را برای من رقم می‌زنند؛ در بهترین زمان‌های زندگی‌ام، در بهترین جایی که این موفقیت را کسب کردم و این حرف و حدیث‌ها را درست کرده‌اند، قبلاً بوده و الان هم هست و برای من چیز جدیدی نیست. اما دقیقاً مثل بقیه پیش رفتیم و مورد خاصی نبود که بخواهند از من توقع داشته باشند. توقع باید دوطرفه باشد. من تعجب می‌کنم؛ برای چه از من توقع زیادی دارند؟ من پروتکل‌ها را انجام دادم و به اسم داور استرالیایی رفتم و کارم را انجام دادم. چطور زمانی که مردم عراق مرا مورد هجمه قرار داده بودند، خود شما خبرنگاران از مسئولان سوال کردید که این هجمه صورت گرفته، شما نمی‌خواهید کاری کنید و دفاعی انجام دهید؟ آن مسئول گفته بود داور استرالیا است و به ما ربطی ندارد. وقتی این موارد هست، چه توقعی از من دارند، آن هم در حالی که من صرفاً طبق پروتکل‌ها کاری را کردم که باید انجام بدهم.

لحظه‌ای که شما مدال را می‌گرفتی، یک دیالوگی با اینفانتینو انجام شد. بعضی‌ها هم به این موضوع پرداختند که شما برای مواجه نشدن با ترامپ، آن دیالوگ را شروع کردید.

یک نفر از نظر سن و سال از ما بزرگ‌تر است و آن‌جا دارد یک کاری انجام می‌دهد با هر سِمَتی؛ طبق روال ما پیش رفتیم و سلام و علیکی صورت گرفت و بعد آقای اینفانتینو سوال کرد که خسته شدی؟ گفتم نه، ما آماده‌ایم برای دو تا ۱۵ دقیقه دیگر که یک لبخندی هر دو، سه نفر زدند و ما هم رد شدیم و رفتیم.

در موارد معدودی هم درباره شما از واژه‌هایی مثل بی‌وطن یا وطن‌فروش استفاده شد یا نصب بنری در قم با تصویر شما که در طراحی آن به جای مدال، سیب‌زمینی گذاشته شده بود! خطاب به این افراد چه صحبتی دارید؟

من صحبتی با آنها ندارم و این کارهایی که دارد انجام می‌شود، برای من جدید نیست؛ از قبل هم بوده. من هر کاری که باید صورت می‌گرفته را انجام دادم و جوابی هم برای کسی ندارم. ضمن این‌که همیشه کشور خودم را دوست داشته و دارم؛ کشوری که در آن بزرگ شدم، بیشتر موفقیتم را در ایران به دست آوردم. جنگ را هم مثل همه مردم دنیا، ما هم محکوم کردیم؛ چه کسی دوست دارد؟ ما هم همه فامیل و پدر و مادرم در ایران دارند زندگی می‌کنند و برای چه من باید از کسی که این اتفاقات را رقم زده، طرفداری کنم؟ در کل، همه جنگ و اتفاقات اینچنینی را محکوم می‌کنند و ما هم همین‌طور. چه کسی دوست دارد پدر و مادرش زیر بمب و باروت باشد؟ خواهر و آشناهایش و فامیل و دوستش و اصلاً مردمش زیر بمباران باشند؟ در همین ۱۲ روز ما دقیقاً در مسابقات بودیم و هر روز با دلهره بود، هر روز با استرس بود و همه سوال می‌کردند چه شده. حتی می‌آمدند و خیلی از فیلم‌های تخریب هایی که در اسرائیل صورت گرفته بود را به ما نشان می‌دادند و می‌گفتند ایران خیلی خوب جواب داده. هر روز پیگیر اخبار بودیم و بهترین خبر و بهترین روز همان روزی بود که آتش‌بس شد، ولی متاسفانه بعضی‌ها قضاوت می‌کنند و نظر می‌دهند.

علاوه بر تمام حواشی و انتقادات، تعدادی از کاربران هم در فضای مجازی گفته بودند بیایید از این زاویه به موضوع نگاه کنیم که ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، به یک ایرانی مدال داده و این خودش خیلی اتفاق بزرگی است.

دوست عزیزم آقای فرهاد شاه‌میری که سال‌ها در سطح جهانی قضاوت کرده و می‌داند که در این سطح ماندن به صورت طولانی چقدر سخت است، اظهارنظر قشنگی کرده که ما چرا از این دید نگاه نمی‌کنیم که وقتی رئیس جمهور آمریکا، که با بسیاری از ایرانی‌ها مشکل دارند و دیگر اقامت ایرانی‌ها را تمدید نمی‌کنند و اجازه ورود به آنها را نمی‌دهند، فغانی رفته آن‌جا و باعث شده که رئیس‌جمهور این کشور بیاید و به او مدال بدهد. اگر من را هنوز ایرانی می‌دانید، چرا از این دید نگاه نمی‌کنید؟ ولی متاسفانه دنبال یکسری موارد دیگر و پوستر و بنر هستند که برای من مهم نیست. یعنی نه من به آن تعریف‌کردن‌هایشان دل بسته بودم و نه از این کارهایی که جدیداً می‌کنند، ناراحت می‌شوم. ولی یک‌سری افراد تندرو مواردی را رقم می‌زنند که فقط باعث آزرده‌خاطر شدن افراد می‌شوند.

آن عکس یا ویدیوی کوتاهی که لایک نشان می‌دهید هم مورد توجه قرار گرفت و بعضاً با واکنش‌های منفی مواجه شد. شما با چه هدفی لایک نشان دادید؟

معمولاً در چنین مواقعی بعضی‌ها علامتی را نشان می‌دهند. مثلا اگر یادتان باشد، من سال ۲۰۱۸ دستم را به نشانه شکرگزاری به سمت بالا گرفتم. اینجا هم اول یک عکس رسمی بود و بعد از آن ابتدا اینفانتینو لایک نشان داد و بعدش ترامپ و پس از آن من. این علامتی بود برای همه کسانی که می‌گفتند فغانی تمام شده و تصمیم گرفتند که من دیگر در لیست بین‌المللی ایران نباشم.

 اتفاقاً این مدت خیلی صحبت شد و اسم آقای خداداد افشاریان و اطرافیانشان مطرح شد که در واقع باعث شدند اسم شما از لیست داوران بین‌المللی ایران خط بخورد.

آن آدم خیلی کوچک‌تر از این حرف‌ها بود که بخواهد یک نفره من را کنار بگذارد. کل تشکیلات و رئیس فدراسیون، همه موافق این داستان بودند. بعضی‌ها عکس او را می‌زنند و می‌گویند این فغانی را کنار گذاشت، اما الان همه می‌دانند که کجاست و چه اتفاقی برایش افتاد. زمانی که این اتفاق افتاد، من زنگ زدم به رئیس فدراسیون و جواب نداد، نفر بعدی جواب نداد. تنها کسی که جوابگو شد، آقای قنبرزاده بود، آن هم فقط می‌خواستم بپرسم من در لیست ایران هستم یا نیستم. من پاسپورت استرالیا را داشتم، اقامت استرالیا را داشتم، ولی کماکان به اسم ایران داشتم قضاوت می‌کردم، کما این‌که آنها نخواستند. ولی آنها نمی‌توانستند برای آینده من تصمیم بگیرند که ادامه بدهم یا ندهم و من دوست داشتم ادامه بدهم و ترجیح دادم در کشوری که زندگی می‌کنم، داوری‌ام را ادامه دهم که اتفاقاً با آغوش باز هم پذیرا شدند و همیشه هم تشکر کردم از آنها که به من این شانس را دادند که در زمینه‌های بین‌المللی کماکان قضاوتم را ادامه بدهم.

بسیاری از کارشناسان معتقدند آنها به داوری ظلم کردند و باعث شدند برجسته‌ترین داور تاریخ فوتبال ایران، دیگر قضاوت‌هایش را در میادین بین‌المللی با نام استرالیا انجام دهد.

آنها ظلم کردند در حق داوری ایران و لطف بزرگی کردند که من را خط زدند و من تکلیفم مشخص شد و رفتم یک جایی که بدون حواشی دارم کار قضاوتم را انجام می‌دهم. کار داوری، شغل دائم من است و همه تمرکزم روی داوری است و در آن مقطع تنها کسی که جوابگوی من بود، آقای قنبرزاده بود که به او گفتم من در لیست هستم یا نه؟ گفت گوشی دستت باشد و با خط دیگری زنگ زد به رئیس کمیته داوران و تا اسم مرا آورد، او گفت فغانی پدر ما را درآورده، همه داوران اعتراض دارند، جلوی پیشرفت همه داوران را گرفته و در هیات رئیسه مطرح کردم، همه هم موافق هستند که خط بخورد. آقای قنبرزاده هم گفت باشد، خداحافظ و قطع کرد. به من گفت شنیدی؟ گفتم بله، من جوابم را گرفتم.

فکر می‌کنم شما هیچ‌وقت این افراد را نبخشید!

من می‌گویم خدا پدرشان را بیامرزد که من را از آن لیست خط زدند و من خیلی بی‌حاشیه آمدم در یک جایی که بدون حواشی و بدون هیچ دردسری دارم کار داوری‌ام را انجام می‌دهم.

قبل از بازی فینال و موقع اعلام نام شما برای این دیدار، همه‌چیز خوب بود ولی بعد از مراسم اختتامیه، یکسری‌ها حرف‌ها مطرح شد مبنی بر اینکه انتخاب فغانی برای این بازی، سیاسی بوده. در حالی که قبلاً فینال المپیک، فینال جام جهانی باشگاه ها، رده بندی جام جهانی و مسابقات مهم دیگری را قضاوت کرده بودی، اما از طرفی اولین بازی مهم و فینالی بود که شما به عنوان داور کشور استرالیا آن را قضاوت کردید...

نمی‌شود در مدت ۲۴ ساعت اینقدر نظرات نسبت به یک نفر عوض شود. در مدت ۲۴ ساعث مثلا یک‌دفعه بشود منفورترین آدم و کلی وصله و از این داستان‌ها به او بچسبانند. من اینها را زیاد دیدم. در خود لیگ ایران یکدفعه وزیر ورزش کشور علیه من مصاحبه کرد. این چیزها را من زیاد دیدم و همیشه سعی کردم دنبال اهدافم باشم، تمرکزم روی کارم باشد و همیشه دنبال افتخارآفرینی برای نام کشورم باشم، ولی یک شرایطی رقم زدند که دیگر نتوانستم به اسم ایران شرکت کنم.

این‌طور به نظر می‌رسد که شما جزو کاندیداهای اصلی قضاوت در جام جهانی ۲۰۲۶ باشی. خودت یک چنین حسی داری و شرایط را چطور می‌بینی؟

قطعاً همیشه تلاشمان این بوده که خودمان را در بالاترین سطح نگه داریم، به‌روز باشیم و همیشه جزو نفرات انتخابی مرحله آخر باشیم، ولی هیچ وقت این موضوع را صد درصد نمی‌دانم. همیشه تلاش می‌کنم که تا لحظه آخر بجنگم و آن چیزی که مدنظرم است را به دست بیاورم.

داوری فوتبال ایران در سال‌های اخیر، پسرفت داشته و این موضوعی است که کارشناسان این حوزه روی آن تاکید دارند. شما هم آن را قبول داری؟

تا موقعی که من بودم، جلوی پیشرفت‌شان را گرفتم، ولی خوشحالم که من رفتم و پیشرفت اینها را می‌بینم.

چند روز پیش مهدی تاج در مصاحبه ‌ای گفت که سال گذشته باوجود VAR حدود ۱۹ درصد اشتباهات تاثیرگذار وجود داشته!

وقتی آموزش درست نباشد، یک سیستمی که جدید است، این مشکلات به وجود می آید. حتی گفتم در استرالیا که قبلا VAR نبود، مشکل داشتند، ولی در ایران یکسری کارها عجله‌ای و بدون کارشناسی انجام می‌شود. مثلاً در استرالیا، نفر از آلمان آمده و دارد این کار را انجام می‌دهد. یعنی اعتقاد دارند کار خودشان نیست و از بیرون نفر آورده‌اند، ولی ما متاسفانه در ایران سریع به اسم این‌که ما خودکفا هستیم و این داستان‌ها، کار را می‌دهیم به خیلی از افرادی که شاید تخصصی در آن زمینه نداشته باشند و کار خیلی بدتر می‌شود. الان در امارات، عربستان؛ همه کسانی که اپراتور هستند، کسانی هستند که از شرکت‌های اروپایی و شرکت‌های مادر دارند این کار را ساپورت می‌کنند.

برای بعد از بازنشستگی از قضاوت، مسیری برای خودت طراحی کرده‌ای؟ مثلاً ممکن است شما یک روزی جای کولینا را در فیفا بگیری؟

آن‌طور جاها کار خیلی سختی است، ولی آن چیزی که در ذهن من است، بیشتر دوست دارم بروم در بحث تدریس و انتقال تجربیاتم به داورهای جوان‌تر و از کشور استرالیا می‌خواهم شروع کنم. بستگی دارد که چه شرایط و چه آفرهایی بعد از تمام‌شدن کار داوری پیش بیاید.

 در مورد آن مقطع جنگ هم بیشتر صحبت کنیم. شما به عنوان یک ایرانی آن روزها در کشور آمریکا بودی آن هم در حین برگزاری یک تورنمنت خیلی معتبر و بزرگ، چه حسی داشتی؟

دقیقاً مصادف شده بود با همان هفت، هشت روز اول کلاسمان که همه با هم بودیم و نزدیک ۲۰۰ نفر و هر کدام از اینها با هر ملیتی که من را می‌دیدند، از شرایط ایران سوال می‌کردند. ما خودمان دائم اخبار را پیگیری می‌کردیم و علاوه بر این، یکسری ها می‌آمدند و عکس‌های تخریب‌ها در اسرائیل را نشان می‌دادند و می‌گفتند ایران هم خیلی خوب جواب داده و ابراز خرسندی می‌کردند که حداقل یک کشوری توانسته خیلی قوی عمل کند. ولی در نهایت همیشه با اضطراب و اینها بود که پیگیر احوال خانواده و دوستان و اتفاقاتی که برای مردم می‌افتد، بودیم و در نهایت هم بهترین خبر این بود که آتش‌بس شد و همه ابراز خرسندی می‌کردند که جنگ تمام شد و هیچ کسی راضی نیست که در هیچ کجای دنیا جنگ شود.

به هر حال ریشه شما ایران است، در ایران بزرگ شدی، در جنوب شهر تهران و الان در ۴۷ سالگی، مدتی است که از کشور دور هستی و اسم شما جزو داوران ایرانی نیست. واقعاً احساس دلتنگی و غربت و چنین چیزهایی را پشت سر گذاشتی؟

من زیاد احساسی نیستم و سعی می‌کنم نباشم، ضمن این که مثلا ۷۰-۶۰ سال می‌خواهم عمر کنم و از این ۷۰-۶۰، دو سوم عمرم را هم در ایران بودم، درس خواندم، بزرگ شدم، در داوری پیشرفت کردم و بهترین اوقات را با دوستان و نزدیکان و اطرافیان و فوتبالی‌ها و جامعه مردم در ایران داشتم. چهار، پنج سال هم هست به خاطر شرایط شخصی و خانوادگی‌مان مهاجرت کردیم به استرالیا. خدا را شکر اینجا هم شرایط خوب است و ایرانی‌های زیادی را می‌بینیم و گاهی با هم جمع می‌شویم، درد و دل هم می‌کنند؛ خیلی‌ها راضی هستند، خیلی‌ها هم ناراضی هستند که چرا ایران را ترک کردند، از شرایط ایران ناراضی هستند که حق هم دارند. ولی در مجموع سعی می‌کنم واقع‌گرا باشم و همانطور که قبلاً به یک عده قول داده بودم که تا زمانی که داوری می‌کنم و تا زمانی که بخواهند، زیر پرچم ایران باشم، خوشحالم که به قولم عمل کردم و الان همه می‌دانند که چه شد که دیگر من در لیست ایران نیستم؛ می‌دانند که آنها نخواستند و من دوست داشتم شرایط داوری‌ام را همانطور ادامه دهم. خدا را شکر اتفاقات خوبی برایم رقم خورده، ولی در نهایت باز در همین تورنمنت‌هایی که می‌رویم همه ریشه و کشور من را ایران می‌دانند، با اینکه می‌دانند که زیر پرچم استرالیا هستم.

قطعاً این مدت خیلی هم پیام‌های خوب و دلگرم‌کننده یا انتقادی گرفتی. در میان این پیام‌ها چیزی بوده که در ذهن شما بماند و حس خوب یا متفاوتی به شما بدهد؟

اکثراً پیام می‌دهند و آن احساس خوشحالی‌شان را با من در میان می‌گذارند. یعنی آن اتفاقات را به دید مثبت نگاه می‌کنند که یک ایرانی آن‌جا بوده، رئیس جمهور آمریکا به او مدال داده و احساس افتخار و خوشحالی می‌کنند و شادی‌شان را با من تقسیم می‌کنند. یک عده هم می‌آیند و فحاشی و توهین می‌کنند که تکلیفشان معلوم است و از قدیم بوده‌اند. باز هم می‌گویم مثل همیشه قلبم برای مردم و برای کشورم می‌تپد و تا جایی که توانستم، برای سربلندی نام کشورم در جایگاه و رشته‌ای که خودم دارم فعالیت می‌کنم، تلاش کردم و همین الان هم دارم این کار را می‌کنم، ولی این‌که چطوری برداشت می‌کنند و چگونه نگاه می‌کنند، به خودشان برمی‌گردد. می‌خواهم باز هم تاکید کنم که جنگ را محکوم می‌کنیم، این عزیزانی که جانشان را از دست دادند، بی‌گناه جانشان را از دست دادند.

شما اواخر سال گذشته به ایران آمدی و پس از چند روز که می‌خواستی بروی، یک استوری در مورد جهش قیمت دلار منتشر کردی. در همین چند ماه شرایط اقتصادی مردم سخت‌تر هم شده است. الان نظری ندارید؟

امیدوارم یک طوری شرایط را پیش ببرند که مثل کشورهای حاشیه خلیج‌فارس، مثل عربستان، قطر و امارات، یک مقدار شرایط زندگی مردم بهتر شود؛ الان در امارات افراد بسیار زیادی دارند کار می‌کنند، ولی شهروندان اماراتی از شرایط ویژه‌ای برخوردارند، در قطر هم قطری‌ها از شرایط ویژه‌ای برخوردارند نسبت به بقیه که دارند آن‌جا کار می‌کنند و عربستان هم همین‌طور. من امیدوارم روزی برسد که ایرانی‌ها در ایران، شرایط و رفاه نسبی داشته باشند و بتوانند یک لذت کوچکی از زندگی‌شان ببرند و همه اینها برمی‌گردد به سیاست‌هایی که مسئولان در نظر می‌گیرند و در تصمیمات‌شان مدنظر قرار می‌دهند. امیدوارم این تصمیمات در نهایت به نفع مردم شود و در ضمن هیچ‌وقت شاهد جنگ دوباره‌ای در داخل کشورمان نباشیم.