آلکاراز حالا چشم به اوپن آمریکا دارد: از شکست‌ها بیشتر می‌آموزی!

به گزارش خبرورزشی، شکست آلکاراز مقابل سینر در فینال ویمبلدون سوژه گاتزتا دلواسپرت شده است.

روزنامه معتبر ایتالیایی می نویسد؛

اکنون کارلوس آلکاراز در جایگاه تعقیب‌کننده قرار گرفته است. زمانی که یک ماه پیش از ایبیزا راهی لندن شد تا برای مسابقات کویینز و سپس ویمبلدون آماده شود، در رقابت نوظهور با یانیک سینر، جلوتر از او بود—چه از نظر نتایج، چرا که پنج مصاف آخر را برده بود، و چه از نظر روانی، با بازگشتی خیره‌کننده در فینال رولان گاروس که نشان داد چگونه باید نفر اول جهان را شکست داد. اما فینال ویمبلدون، جایی که سینر با کنترل بی‌نقص سه ست پایانی اولین ایتالیایی برندهٔ گرند اسلم چمنی شد، نشان داد حالا آلکاراز عقب‌تر است. در این دوئل میان دو پدیدهٔ تنیس جهان، حالا نوبت اوست که پاسخ بدهد—آن هم روی زمین سخت، سطح مورد علاقهٔ رقیب.

آلکاراز با ۲۴ برد پیاپی پا به فینال ویمبلدون گذاشت، با این باور که تقریباً هیچ‌چیز نمی‌تواند متوقفش کند. اما سه ساعت و اندی در زمین اصلی، پایه‌های این اعتمادبه‌نفس را لرزاند: سینر به او نشان داد که از او برتر است، آن هم روی همان چمنی که آلکاراز دو دورهٔ اخیر را در آن فتح کرده بود. «در فینال هیچ مشکل فیزیکی نداشتم، اما از نظر روانی سخت است تمرکزت را حفظ کنی وقتی می‌بینی حریف دارد چنین تنیسی بازی می‌کند — آلکاراز گفت — در چندین لحظه از بازی نمی‌دانستم باید چه کار کنم؛ فهمیده بودم که از انتهای زمین او از من بهتر است.»

آلکاراز هیچ تلاشی برای پنهان‌کردن برتری سینر نکرد—نه در صحبت‌هایش با کادر فنی، نه در زبان بدنش. در پاریس، همه چیز تحت کنترل به‌نظر می‌رسید، اما در لندن، پس از بردن ست اول، شروع به افت کرد و از ست سوم به بعد، کاملاً از نظر ذهنی از جریان بازی خارج شده بود، حتی پیش از آنکه از نظر فیزیکی عقب بماند. «یانیک از من بهتر بود — آلکاراز اذعان کرد — و این برایم بسیار ناامیدکننده بود. سعی کردم ذهنی واکنش نشان دهم، اما با بازیکنی روبه‌رو بودم که نقطه‌ضعفی نداشت.
حالا این هیولای کمال، این بازیکن شکست‌ناپذیر، همان کسی است که کارلوس باید شکستش دهد. حضور رقیبی مثل سینر—تنها کسی که می‌تواند به سطح او برسد—قطعاً برای آلکاراز انگیزه‌بخش است. اما رویارویی با این چالش، از جایگاه کسی که باید پاسخ دهد (با در نظر گرفتن شرایطی که سینر پس از فینال پاریس با آن وارد ویمبلدون شد) تجربه‌ای جدید برای کارلیتوس است.
«اما این همان راهی‌ست که یک قهرمان بزرگ ساخته می‌شود: نه با همیشه پیروز شدن، بلکه با یاد گرفتن از شکست‌ها، مخصوصاً آن‌هایی که بیشتر درد دارند، مثل یک فینال گرند اسلم. باید پذیرفت که همیشه نمی‌توان پیروز شد و گاهی حریف بهتر از توست. و باید به آینده فکر کرد.»

آینده یعنی یک تعطیلات کوتاه، پیش از شروع فصل زمین سخت آمریکای شمالی؛ جایی که آلکاراز تنها ۶۰ امتیاز ATP برای دفاع دارد، در برابر ۳۲۰۰ امتیاز سینر. نبرد بر سر رتبهٔ شماره ۱، فعلاً اولویت دوم است؛ اول باید به سینر پاسخ دهد، اشتباهات فینال لندن را تحلیل کند و راهی بیابد تا از نظر ذهنی با آن برتری‌ای که رقیب در زمین نشان داد، مقابله کند.

ممکن است مسترز ۱۰۰۰ تورنتو، که از ۲۷ ژوئیه آغاز می‌شود، برایش خیلی نزدیک باشد («فصل بسیار پرفشاری بوده، باید به بدنم گوش دهم»). اما آلکاراز امیدوار است تا ۷ اوت برای مسابقات سینسیناتی آماده باشد و نقشهٔ حمله‌اش به سینر را تا ۲۴ اوت، روز آغاز اوپن آمریکا، نهایی کرده باشد.

۷ سپتامبر، روز فینال نیویورک، از حالا در تقویم کارلیتوس با رنگ قرمز علامت خورده است: باید روز انتقام باشد، روزی که اثبات کند این دوران، متعلق به هر دو است—سینر و آلکاراز—نه فقط آن ایتالیایی که تازه ویمبلدون را فتح کرد.