استاکینگ؛ بحران خاموش در ورزش زنان!

به گزارش ایلنا، در سال‌های اخیر، موضوع تعقیب و مزاحمت یا همان «استاکینگ» ورزشکاران به ویژه در دنیای ورزش زنان به یک بحران جدی و نگران‌کننده تبدیل شده است. این پدیده که در گذشته بیشتر محدود به حیطه‌های محدود و موارد معدود بود، حالا با افزایش حضور ورزشکاران در فضای مجازی و رسانه‌های اجتماعی، به معضل گسترده‌تری بدل شده است که نه تنها امنیت جسمی بلکه سلامت روانی ورزشکاران را تهدید می‌کند.

یکی از نمونه‌های بارز این مشکل، پرونده لاتیر تیاو است؛ جوان ۱۹ ساله‌ای که پس از دیدن تصاویر کیکی رایس، بازیکن بسکتبال دانشگاه UCLA در اینستاگرام، به شدت نسبت به او وسواس پیدا کرد و پس از ارسال پیام‌های بی‌شمار بی‌پاسخ، حتی به لس‌آنجلس سفر کرد و با اجاره یک ون، روزها در نزدیکی محل تمرین رایس می‌خوابید و سعی در تماس مستقیم با او داشت. این وضعیت باعث شد دانشگاه UCLA وی را از تمامی اماکن ورزشی منع کند و بعد از تلاش‌های تکراری برای ورود غیرمجاز، تیاو دستگیر و تحت تعقیب قضایی قرار گرفت.

این مورد تنها نوک کوه یخ است. تحقیقات نشان می‌دهد از سال ۲۰۲۰ تاکنون، دست‌کم ۵۲ مورد تعقیب و مزاحمت برای ورزشکاران مختلف گزارش شده است. این آمار ناقص است، چرا که بسیاری از قربانیان یا رسانه‌ای نمی‌کنند یا از ترس تشدید موقعیت، به پلیس مراجعه نمی‌کنند. ورزشکارانی مثل ایگا اشویانتک، اما راداکانو، سیمون بایلز و پِیج بوکرز تنها بخشی از ورزشکارانی هستند که قربانی این مزاحمت‌های رفتاری شده‌اند.

در ورزش‌های مختلف، خصوصاً تنیس و بسکتبال زنان، این مشکل ابعاد گسترده‌ای یافته است. ورزشکارانی که به واسطه موفقیت و محبوبیتشان بیشتر در معرض دید عموم قرار دارند، بیشتر هدف مزاحمت قرار می‌گیرند. رسانه‌های اجتماعی نقشی دوگانه ایفا می‌کنند؛ از یک سو امکان برقراری ارتباط و ارتقای شهرت را فراهم می‌کنند، اما از سوی دیگر زمینه را برای افراد بیمار فراهم می‌آورند تا به طور خطرناکی به زندگی شخصی ورزشکاران نفوذ کنند.

از سوی دیگر، حمایت‌های قانونی و حفاظتی در برابر این پدیده هنوز ناکافی است. قوانین ضد تعقیب که در اکثر ایالات امریکا از دهه ۱۹۹۰ وضع شده‌اند، به دلیل ضعف در اجرای قانون و بار سنگین اثبات جرم بر دوش قربانیان، نتوانسته‌اند جلوی این رفتارهای مخرب را بگیرند. بسیاری از دستورات منع مزاحمت، علی‌رغم صدور، بارها نقض می‌شوند و قربانیان ناچارند بارها برای تمدید و پیگیری قانونی وقت و انرژی صرف کنند.

در واکنش به این تهدیدها، لیگ‌ها و دانشگاه‌ها مجبور شده‌اند هزینه‌های امنیتی خود را افزایش دهند. برای نمونه، هزینه‌های امنیتی بازی‌های خانگی بسکتبال زنان در دانشگاه آیوا طی چند سال اخیر سه برابر شده است. لیگ‌های حرفه‌ای مانند WNBA و LPGA نیز در حال تقویت پروتکل‌های امنیتی و پایش تهدیدات آنلاین هستند. اما با توجه به گستردگی ورزش و تعداد زیاد ورزشکاران، ایجاد یک حفاظت جامع و بی‌نقص کاری بسیار دشوار است.

این وضعیت به ویژه برای ورزشکاران زن نگران‌کننده‌تر است، چرا که فضای ورزش زنان همزمان با رشد و محبوبیت بیشتر، با معضل سوءاستفاده و تعقیب مواجه شده است. این مشکل نه تنها سلامت روانی و امنیت آنها را تهدید می‌کند، بلکه می‌تواند در بلندمدت منجر به کاهش انگیزه و مشارکت زنان در ورزش شود.

ورزشکاران مورد تعقیب، اغلب در سکوت رنج می‌کشند و بسیاری به دلیل ترس از تشدید ماجرا یا اعتقاد به بی‌اثر بودن اقدامات قانونی، درباره آن صحبت نمی‌کنند. اما مواردی مثل مونیکا سلاس، تنیسور مشهور که پس از حمله یک تعقیب‌کننده ۲۸ ماه از مسابقات دور بود و دچار افسردگی شد، نمونه‌ای تلخ از آثار مخرب این رفتارهاست.

افزایش آگاهی، بهبود قوانین و تقویت حمایت‌های امنیتی و روانی از ورزشکاران، گام‌هایی ضروری برای مقابله با تعقیب و مزاحمت در ورزش به شمار می‌رود. تا زمانی که این بحران به شکل جدی‌تری مدیریت نشود، سایه آن همچنان بر زندگی و حرفه ورزشکاران به ویژه زنان سنگینی خواهد کرد.