تک‌نگاری| سوخته سرایی؛ سینه سوخته کشتی

سپهر ستاری؛ رضا سوخته‌سرایی، نامی است که برای بسیاری از اهالی ورزش و کشتی ایران پر از خاطره و حسرت است؛ کشتی‌گیری پرتوان، سخت‌کوش و بی‌ادعا که سال‌ها برای سربلندی شهر و دیارش روی تشک جنگید. او از دل مردم برخاست؛ از کوچه‌ها و خاکی‌ترین سالن‌های ورزشی، و با تلاش بی‌وقفه توانست خودش را در قامت یکی از امیدهای بزرگ کشتی معرفی کند. رضا از آن دست ورزشکارانی بود که قدرت بدنی و غیرتش، همراه با صبر و روحیه‌ای مثال‌زدنی، باعث شد خیلی‌ها آینده‌ای درخشان برایش تصور کنند.

زندگی ورزشی او اما تنها یک مسیر پر از افتخار نبود؛ رضا با سختی‌ها و محرومیت‌های بسیاری دست‌وپنجه نرم کرد. امکاناتی که شایسته یک ورزشکار با استعداد همچون او بود، هرگز در اختیارش قرار نگرفت. در سال‌هایی که کشتی ایران نام‌های بزرگی پروراند، او هم می‌توانست در کنارشان بدرخشد، اما بی‌عدالتی‌ها، کم‌توجهی‌ها و گاهی بازی‌های پشت پرده ورزشی، مانع شدند تا آن‌گونه که باید به حقش برسد.

رضا سوخته‌سرایی بارها ثابت کرد که تنها برای خودش نمی‌جنگد؛ روی تشک، غیرت و تعصبش نماینده‌ی مردمش بود. هر بار که دوبنده را به تن می‌کرد، گویی همه آرزوهای سرزمین شمالی‌اش را با خود به میدان می‌برد. اما روزگار، بی‌رحمانه با او رفتار کرد. او نه تنها از حق واقعی خود در ورزش محروم ماند، بلکه در مقاطعی حتی فراموش شد؛ انگار تمام زحماتش در سکوت و بی‌توجهی گم شدند.

ظلمی که به او شد، زخمی بود عمیق بر روح ورزش این کشور؛ چرا که استعداد و غیرت رضا می‌توانست الهام‌بخش نسل‌های بعد باشد. با این حال، او هیچ‌گاه زبان به گلایه نگشود و مردانه بار همه سختی‌ها را به دوش کشید. همین روحیه‌اش بود که باعث شد احترام واقعی‌اش نه در مدال‌ها، بلکه در دل مردم جاودانه بماند.

رضا سوخته‌سرایی نماد یک کشتی‌گیر واقعی بود: صبور، متعصب و بی‌هیچ ادعایی. او شاید آن‌طور که باید به حقش نرسید، اما در حافظه جمعی مردم و در تاریخ نانوشته کشتی ایران، جایگاهی دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند از او بگیرد. یادش همیشه زنده خواهد ماند؛ یاد مردی که تا آخرین لحظه برای غیرت و شرافت جنگید.

۲۵۱۲۵۶