جام‌های دیروز فوتسال زنان را نجات نداد؛ فقط «شجاع‌ها» قهرمان می‌شوند

به گزارش ایسنا، تیم ملی فوتسال زنان ایران که در دو دوره‌ی قبلی جام ملت‌های آسیا قهرمان شده بود، در سومین دوره‌ به مقام سومی رسید. این نتیجه برای تیمی که سابقه‌ی شکست دادن ژاپن در فینال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ را دارد، یک افت جدی به‌ حساب می‌آید، اما چیزی که این شکست را تلخ‌تر کرد، نه فقط از دست دادن قهرمانی،  بلکه تصمیم عجیب کادر فنی برای تساوی عمدی با ویتنام در مرحله گروهی بود. تصمیمی که به‌ وضوح با هدف فرار از تقابل زودهنگام با ژاپن گرفته شد اما ژاپن هم در گروهش دوم شد تا بالاخره در نیمه‌نهایی روبرو شدیم و سه بر دو شکست خوردیم.

این اتفاق واکنش‌های زیادی در رسانه‌ها و فضای مجازی به دنبال داشت. بسیاری این تصمیم را نشانه‌ای از ترس دانستند. شکست مقابل ژاپن در نیمه‌نهایی هم نشان داد که برتری ایران مقابل ژاپن از بین رفته و نیاز به برنامه‌ریزی جدی برای بازگشت به دوران اوج است.

تیم ملی در ۶ سال گذشته، بعد از قهرمانی در سال ۲۰۱۸، در شرایط خوبی نبود. در این مدت هیچ برنامه بلندمدتی برای حفظ یا ارتقاء سطح تیم اجرا نشد. اردوی منظم و  بازی تدارکاتی بین‌المللی نداشت و تنها در مسابقات رسمی به همراه تورنمنت‌های منطقه‌ای کم‌سطحی مثل کافا شرکت کرد. حتی در مقطعی شنبده می‌شد اختلاف بین کادر فنی و بازیکنان باعث ایجاد حاشیه و برهم زدن آرامش تیم شده است.  

این در حالی‌ بود که تیم‌هایی مثل ژاپن و تایلند در این سال‌ها برنامه خوبی داشتند اما تیم ملی ایران به شکل مقطعی جمع می‌شد، تمرین می‌کرد و برای یک تورنمنت کوتاه آماده می‌شد. این مدل اداره‌ی تیم، به‌ویژه در سطح ملی، جواب نمی‌دهد.

علاوه بر این برای قهرمان شدن باید شجاع بود، تن به تساوی عمدی نداد و به فکر فرار از رقیبان نبود. 

تیم ملی ایران آذرماه باید در اولین دوره‌ی جام جهانی فوتسال زنان شرکت کند؛ فرصتی تاریخی که البته بدون برنامه، می‌تواند به نقطه‌ سقوطی بزرگ تبدیل شود. در نتیجه فدراسیون فوتبال باید همین حالا برای جام جهانی برنامه‌ریزی کند. این برنامه باید شامل انتخاب کادر فنی قدرتمند، اردوهای منظم، بازی‌های دوستانه با تیم‌های سطح بالا و توجه جدی به بازسازی و جوان کردن تیم  باشد.گ

تیم ملی فوتسال زنان ایران هنوز پتانسیل بالایی دارد، اما دیگر نمی‌شود با اتکا به گذشته و افتخارهای قدیمی، به آینده امیدوار بود. اگر بخواهیم فقط با افتخار به دو قهرمانی قبلی زندگی کنیم، باید منتظر شکست‌های بزرگ‌تری باشیم. از دست دادن قهرمانی آسیا و ترس از ژاپن، زنگ خطر بزرگی بود. حالا نوبت فدراسیون است که نشان دهد این زنگ خطر را شنیده است یا نه.