حمله آتشین به رفتار عجیب سروش رفیعی ؛ بیچاره، هوادار !

سروش رفیعی برای توضیح و به‌اصطلاح شفاف‌سازی درباره مسائل پیرامون خودش و نقش «فرابازیکنی»‌اش در تیم پرسپولیس، به برنامه فوتبال برتر رفت.

او آنچه خودش می خواست گفت و رفت!

فن بیان سروش رفیعی قابل‌توجه بود؛ اما برگه‌های همراهش و نگاه‌های گاه‌وبیگاه به گوشی موبایل، حکایت از هماهنگی قبلی با دوستان رسانه‌ای و آمادگی کامل نسبت به سوالات داشت—انگار همه‌چیز از پیش مهیا بود.

مثل بسیاری از فوتبالی‌ها، او هم طبق روال این روزها، زیر بار هیچ‌چیز نرفت؛ انگار که حاشا و انکار، تنها دیوار دفاعی باقی‌مانده باشد.

سروش رفیعی در این میان کلی نیز از کیسه هوادار خرج کرد؛ همان هوادار بیچاره، همان یار و یاور صدیق تیم محبوبش در هر شرایط، همان که سرمایه اصلی باشگاه است.

هواداری که نه سهمی در تصمیم گیری باشگاه دارد و نه بهره ای از پول های کلان مصرفی در باشگاه، همان که از جیبش هم برای تیمش خرج می کند ولی متحمل منت های فراوان خشک و خالی و گاه و بی گاه هم می شود.

همان عاشق واقعی مخلصی که قابل رفتار و گفتار صادقانه اش نیز نمی دانند، اما مدام سرمایه اصلی می خوانندش

و دنیا منت بر سرش می نهند!

رفیعی با امادگی در برنامه فوتبال برتر حضور یافت.

برگه های حاوی متن جلوی سروش رفیعی و جواب های وی به سوالات میثاقی، نشان می داد که این بازیکن باسابقه قرمزپوشان از قبل برای چنین برنامه ای، به خوبی مهیا است.

تا بتواند خود را از مسائل مطروحه پیرامونش تبرئه نماید و حتی برای اینکه دست برتر را بگیرد مدام از مدعیان سخن به میان می آورد تا به اصطلاح خویشتن را در موضع حق به جانب قرار دهد.

او در یک مورد مجبور شد که انکار خود را تا حدودی منکر شود و آن هم قضیه مذاکره اش با اسکوچیچ برای هدایت پرسپولیس بود.

مساله ای که ابتدا از بیخ و بن و با آب و تاب و صحبت های کلیشه ای نظیر جایگاه خودش به عنوان بازیکن صرف، شان اسکوچیچ و نظام مندی پرسپولیس، منکر آن شد ولی وقتی با انکار ادعایش ازسوی فیض بخش، مدیر برنامه اسکو، مواجه شد، از موضع قبلی اش برگشت و گفت:

“فقط به این مربی گفته که می توانم شماره ات را به یک نفر بدهم”!

قضیه ارتباط تنگاتنگ با هوادار متمول و رابط بودنش بین وی و باشگاه را نیز تکذیب کرد، حال آنکه فایل صوتی که پخش شد از هوادار معروف و شواهد قبلی، چیز دیگری می گوید! منتها شرایط این یکی مثل قبلی نبود که سروش را مجبور به بازگشت از موضعش کند.

اینکه در فوتبال ما عرف است که در چنین مواردی، قضایا را از بیخ و بن منکر شوند و به یک نفر و یک باشگاه نیز مختص نمی شود، یک بحث است و اینکه در همین اثنا و برای کتمان واقعیت و تبرئه خویش، دائما از هوادار و خاطرخواهی او دم بزنند در حالیکه متاسفانه و عملا “نه چنین است” بحث مورد نظر این مقال.

این هوادار همیشه مظلوم

آقای مدیر، سرپرست، مربی، بازیکن، افراد رسانه ای اطراف تیم ها و… خودتان خوب می دانید که برای شما اولویت هایی به مراتب مهم تر از هواداران وجود دارند که علاقه و پایبندی عملی تان بدان ها بسی بسیار بیشتر از عشق!

به هوادار است و اگر شما از دید خود سعی در کتمان آن می کنید گمان نکنید که هوادار نیز آن را به راحتی می پذیرد؛ دم بیرون ده خروس را چه می کنید؟

این دیگر نقشه نخ نماشده ای است که برای رهایی از فشار، انتقاد، اعتراض، ابهام و… از کیسه هوادار ( نه هوادار متمول) خرج کنید و از عشق! بدو دم بزنید!

آیا می شود وقتی که هوادار شما را نمی خواهد و با صدای بلند خواهان رفتن تان است به خاطر همان هوادارانی که می گویید، تمکین کنید و واقعا بروید؟

 حاضرید به خاطر همان هواداری که با هزینه پول و وقت خویش، شما و تیمش را در هر شرایطی همراهی خالصانه کرده است و در مقابل، شما نتوانسته اید دلش را شاد و تیمش را موفق کنید، داوطلبانه مقداری از دریافتی ده ها میلیاردی خود را ببخشید؟

آیا شده است بخشی از قرارداد کلان خود را برای رفاه همان هوادارانی که در سخن، آنها را صاحب اصلی باشگاه می نامید و در شرایطی خاص از او مدام دم می زنید، هزینه کنید؟ و ده ها آیا و سوال دیگر…؟

ای هوادار بیچاره! خدا تو را از این فوتبال و جماعت فوتبالی نگیرد که منفعت کلانش را آن ها می برند و منت وسیعش را سر تو می گذارند!

بیچاره هوادار مستمسکی که یک راه فرار برای این جماعت فوتبالی است…!

عبدالله دارابی- اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال