سقوط تلخ از ارتفاع تا طلای شیرین پارالمپیک؛ رکوردشکنی در ۴۲ سالگی

به گزارش خبرنگار مهر، از سقوط از ارتفاع تا سکوی طلای پارالمپیک ۲۰۲۴. این داستان مردی است که روزهای تلخ و شیرین زیادی را در زندگی‌اش تجربه کرد. روزهایی که علاقه‌اش به کوهنوردی و فوتبال گوش فلک را کر کرده بود و آرزو داشت به دنبال رویایش برود، اما زندگی طبق خواسته‌های او پیش نرفت و سرنوشت دیگری برایش رقم خورد. در ۲۰ سالگی، به دلیل یک حادثه تلخ، مجبور شد با آرزوهایش خداحافظی کند. پس از آن، روزهای سرد و تاریکی بر زندگی‌اش چنبره زد. از اجتماع فاصله گرفت و به انزوا پناه برد. شش سال طول کشید تا با خودش کنار بیاید و بتواند با ویلچر از خانه بیرون برود. اما این پایان داستان نبود، بلکه آغاز دوباره‌ای برای او بود.

علی‌اکبر غریب‌شاهی پس از معلولیت، شور زندگی را در ورزش جانبازان یافت. او بی‌وقفه می‌تاخت و تلاش می‌کرد تا غم بزرگ زندگی‌اش را به کار بزرگ تبدیل کند. شروع ورزش قهرمانی‌اش از ۳۰ سالگی بود، سنی که شاید در نظر بسیاری زمان خداحافظی با ورزش باشد، نه شروع آن. اما او فهمید که زندگی، وقتی هم که از آن فرار می‌کنی، از همه چیز قوی‌تر است. بنابراین خودش را به دست سرنوشت سپرد و بی‌وقفه تلاش کرد و حتی از رفت و برگشت‌ها و خط خوردن‌ها از فهرست تیم ملی ناامید نشد.

پس از بالا و پایین‌های فراوان و حضورش در تیم ملی، زندگی غریب‌شاهی با میله و آهن سرد عجین شد و بی‌وقفه تلاش می‌کرد تا نتیجه آن را ببیند. در مسابقات جهانی قزاقستان در سال ۲۰۱۹، اولین مدال طلای خوش‌رنگ خود را کسب کرد. پس از آن، قهرمانی و رکوردشکنی به بخشی از زندگی‌اش تبدیل شد. در مسابقات جهانی گرجستان در سال ۲۰۲۱، دومین مدال طلای جهانی خود را به دست آورد. در مسابقات جهانی ۲۰۲۳ دوبی، سومین مدال طلا را از آن خود کرد.

اما سال ۱۴۰۳ برای غریب‌شاهی مبارک‌ترین سالی بود که در کارنامه ورزش قهرمانی‌اش ثبت شد. او در مسابقات جهانی ۲۰۲۴ چهارمین مدال طلای خود را به دست آورد و در پارالمپیک پاریس، رؤیای دیرین خود را به واقعیت تبدیل کرد. پس از چهار دوره درخشش در مسابقات جهانی، او در پاریس همچون قهرمان بی‌نظیر، به مدال طلای پارالمپیک رسید و داستانی جدید از اراده و پایداری را نوشت.

در پارالمپیک پاریس، غریب‌شاهی در حرکت اول خود وزنه ۲۴۷ کیلوگرمی را انتخاب کرد که با موفقیت بالای سر برد و رکورد پارالمپیک را شکست. او که رکورددار جهان نیز بود، در دومین حرکت وزنه ۲۵۲ کیلوگرمی را درخواست داد که آن را به درستی مهار کرد و دوباره رکورد را شکست.

حالا در غیاب «زنده‌یاد سیامند رحمان» و رکوردشکنی‌های او در دسته فوق سنگین، علی‌اکبر غریب‌شاهی با کسب مدال‌های طلای جهان و پارالمپیک و رکوردشکنی‌های پی در پی، روح تازه‌ای به پاراوزنه‌برداری سنگین‌وزن ایران بخشیده است. در ادامه متن مصاحبه غریب شاهی با خبرگزاری مهر را با هم می‌خوانیم:

* سال گذشته برای شما یک سال تاریخی بود؛ از کسب مدال طلای پارالمپیک تا قهرمانی جهان آن هم در سن ۴۲ سالگی. این موفقیت‌ها به چه چیزی برمی‌گردند؟ و چطور توانستید با تمام چالش‌ها کنار بیایید؟

اول از همه سال ۱۴۰۴ را به همه مردم عزیز ایران تبریک می‌گویم. امیدوارم سال جدید از همه نظر و به خصوص به لحاظ وضعیت اقتصادی و معیشت سال پررونقی باشد. سال ۴۰۳ برای تیم پاراوزنه‌برداری سال خوش یمنی بود، رکوردهای خوبی زده شد و مدال‌های طلا، نقره و برنز به دست آوردیم. مدال طلا در پارالمپیک کار بسیار سختی بود اما برای این مدال طلا، سه سال زحمت کشیدم. من بعد از پارالمپیک توکیو شروع کردم. سال گذشته دو مسابقه جهانی که کسب سهمیه المپیک بودند را پشت سر گذاشتم. در مهم‌ترین مسابقه که پارالمپیک پاریس بود، توانستم به مدال طلا برسم. حضور در این مسابقات و رسیدن به مرز آمادگی کار راحتی نبود. مدت‌ها در اردو بودم و شرایط سختی را پشت سر گذاشتم اما خدا را شکر با حضور حسین توکلی سرمربی فوق‌العاده‌، سال گذشته را با موفقیت پشت سر گذاشتیم.

* شما رکورد پارالمپیک را شکستید، این موفقیت بزرگ چطور احساس کردید و چه لحظه‌ای از این رکوردشکنی برایتان به یاد ماندنی‌تر بود؟

من در همه مسابقات به فکر رکوردشکنی هستم. رکوردشکنی به من انگیزه مضاعف می‌دهد و دوست دارم همیشه این اتفاق را رقم بزنم. معمولاً در مسابقات رکوردشکنی می‌کنم، اما رکوردشکنی در پارالمپیک حس و حال دیگری داشت. در میدان پارالمپیک آماده‌ترین ورزشکاران حاضر می‌شوند و رکوردشکنی به مراتب سخت‌تر است اما خدا به من کمک کرد و توانستم این رکوردشکنی را انجام دهم. رکورد قبلی پارالمپیک ۲۴۷ کیلوگرم بود که من توانستم وزنه ۲۵۲ کیلوگرم را مهار کنم. البته به رکورد جهان هم حمله کردم اما نشد و امیدوارم بتوانم امسال این اتفاق را هم رقم بزنم.

* پس امسال هم منتظر رکوردشکنی شما در مسابقات جهانی باشیم.

همه هدفم همین است و امیدوارم امسال آن را محقق کنم. برای رسیدن به آن تلاش می‌کنم و امیدوارم خدا هم به من کمک کند تا رکورد جهان را به نام ایران در دنیا ثبت کنم.

* بهترین لحظه ورزشی‌تان در پارالمپیک چه زمانی بوده است؟

زمانی که مدال طلای پارالمپیک را کسب کردم، بهترین و شیرین‌ترین اتفاق ورزشی‌ام بود. در همه این سال‌ها من مدال‌های زیادی را در مسابقات مختلف کسب کردم و حتی به رکوردشکنی هم کرده بودم اما هیچ مدالی به اندازه پارالمپیک برای من شیرین نبود. کسب مدال پارالمپیک یک حس و حال و شور دیگری دارد و هدف نهایی همه ورزشکاران رسیدن به مدال پارالمپیک آن هم از جنس طلاست. خدا را شکر می‌کنم این اتفاق برای من افتاد و مدال طلا همراه با رکوردشکنی را در پارالمپیک پاریس را تجربه کردم.

* مطمئناً سن و سال شما به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای همیشه تحت تأثیر قرار می‌گیرد. به نظر شما تا چه سنی می‌توان در دنیای پارالمپیک رقابت کرد و از نظر جسمانی و ذهنی در سطح بالا باقی ماند؟

من از سی سالگی ورزش وزنه‌برداری را شروع کردم و الان هم در سن ۴۲ سالگی به مدال طلای پارالمپیک رسیدم. به هر حال سن و سال تأثیرگذار هست و خیلی از فاکتورهای تغذیه و خواب را باید رعایت کنم و به طور کلی باید اصول ورزش حرفه‌ای را بیشتر از همیشه مدنظر قرار بدهم. وزنه‌برداری رشته قدرتی است و باید به گونه‌ای پیش بروم که بدنم و عضلاتم افت نکند. خدا را شکر تا الان خوب پیش رفتم و امیدوارم از این به بعد هم شرایط خوب پیش برود و تا زمانی که خدا به من توان بدهد در این راه پیش بروم.

* شما در ۴۲ سالگی رکوردهای جدیدی به ثبت رساندید، آیا به این فکر کرده‌اید که در پارالمپیک ۲۰۲۸ هم شرکت کنید؟

قطعاً چرا که نه. به هر حال آرزوی هر ورزشکاری این است که بتواند چندین پارالمپیک را تجربه کند. من در سن ۴۲ سالگی حضور در پارالمپیک را تجربه کردم و قطعاً دوست دارم یک پارالمپیک دیگر را هم تجربه کنم. بنابراین تا هر زمانی که خودم فکر کنم که می‌توانم رکورد ثبت کنم و به مدال برسم در ورزش حرفه‌ای با قدرت ادامه می‌دهم. اما واقعاً روزی که دیگر حس کنم بدنم جوابگو نیست این عرصه را خالی می‌کنم.

* بعد از این موفقیت بزرگ در پارالمپیک، چه برنامه‌هایی برای آینده‌تان دارید؟

هر کدام از ما در شهر خودمان تمرینات را پیگیری می‌کنیم. اوضاع تمرینی‌ام به لحاظ بدنسازی و وزنه‌ای خوب است و مشکلی خاصی ندارم. اما دوست دارم در اردوی تیم ملی باشم چون این اردوها به پیش بردن روند کاری خیلی کمک می‌کند و می‌توانیم آماده شویم. اولین مسابقه ما در سال ۱۴۰۴ رقابت‌های جهانی به میزبانی مصر است که اولین مسابقه کسب سهمیه پارالمپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس هم محسوب می‌شود، امیدوارم امسال هم با قدرت پیش برویم و برای رسیدن به مدال‌های خوش‌رنگ تلاش کنیم.