منچستر یونایتد؛ بیست قهرمانی با سه مربی، لیورپول؛ بیست قهرمانی با ده مربی!

به گزارش خبرورزشی، لیورپولی جامی را برد که سزاوارش بود. این را جاناتان ویلسون برای دیلی میل نوشته است.

جاناتان ویلسون در دیلی میل نوشت؛ شاید از قضا بهتر بود بازی تعیین‌کننده قهرمانی برابر تاتنهام برگزار شد. برخی هواداران لیورپول از اینکه این فصل را «بدون اوج و فرود» می‌نامند دلخورند، انگار این توصیف دستاوردشان را کم‌اهمیت جلوه می‌دهد. اما این انتقاد نیست؛ واقعیت این است که هیچ تیمی حتی نزدیک به لیورپول هم نبود.
در حقیقت، قهرمانی در همان بعدازظهر ژانویه رقم خورد: جایی که داروین نونیس دوبار در وقت‌های اضافه به برنتفورد گل زد و آرسنال با از دست دادن برتری دو گله، برابر استون ویلا مساوی کرد.

این، تصویری خلاصه از کل فصل بود: آرسنالی که به‌راحتی امتیاز از دست می‌دهد، مقابل لیورپولی که همیشه چیزی برای عرضه دارد و بازی را در نیمه دوم به نفع خود می‌چرخاند. آرسنال در این فصل ۹ بار در حالی که پیش بود، موفق به پیروزی نشد. در مقابل، لیورپول در ۱۳ مسابقه نتیجه را در نیمه دوم بهبود داد؛ از تساوی به برد، یا از باخت به تساوی یا پیروزی. پایانِ مهیجی نداشت – قهرمانی پیش از پایان آوریل و با چهار بازی باقی‌مانده قطعی شد – اما حداقل جشن در آنفیلد بود.

و چون پیروزی برابر تاتنهام رقم خورد، پس از گل زودهنگام دومینیک سولانکه، همه چیز به رژه‌ای باشکوه بدل شد: کارناوالی از فوتبال هجومی، بدون استرس، با پنج گل – از جمله گلی برای محمد صلاح – که پایانی شایسته بر فصلی درخشان برای او بود. لیورپول در بازی رفت نیمه‌نهایی جام اتحادیه ۱-۰ به اسپرز باخته بود، اما در مجموع سه بازی دیگر فصل مقابلشان ۱۵ گل به ثمر رساند. این آمار به‌تنهایی یکی از نقاط قوت بزرگ لیورپول را آشکار می‌کند: شاید دیگر مانند دوران اوج کلوپ پرس سنگین نداشته باشند، اما هنوز هم پرسی مؤثر دارند. و تاتنهامی که فصل را با اصرار بر بازی‌سازی از عقب شروع کرد بدون آنکه ابزارش را داشته باشد، قربانی ایده‌آلی بود.

از لحاظ تاریخی، این قهرمانی اهمیت بالایی دارد. لیورپول اکنون با منچستریونایتد در تعداد قهرمانی‌های لیگ برابر شده است: ۲۰ عنوان. آرسنال با ۱۳ قهرمانی در رتبه سوم است. اگر نایب‌قهرمانی‌ها را ملاک قرار دهیم، یونایتد موفق‌ترین تیم تاریخ فوتبال انگلیس است؛ اگر مجموع جام‌ها را حساب کنیم، لیورپول در صدر قرار می‌گیرد. البته این نوع بحث‌ها بیشتر مناسب شبکه‌های هواداری است. (۲۰ قهرمانی لیگ در مقایسه با ۳۶ قهرمانی رئال مادرید، ۳۶ قهرمانی یوونتوس و ۳۳ قهرمانی بایرن مونیخ عدد بزرگی نیست؛ خود این نشان می‌دهد که فوتبال انگلیس مدت‌ها در برابر سلطه ابرباشگاه‌ها مقاومت کرده است.)

نکته جالب دیگر این است که یونایتد تمام قهرمانی‌هایش را با تنها سه سرمربی کسب کرده، در حالی که لیورپول این ۲۰ عنوان را با ۱۰ مربی مختلف برده – هرچند یکی از آن‌ها، مت مک‌کوئین، تنها سه ماه پیش از قهرمانی ۲۳-۱۹۲۲ جایگزین دیوید اشورث شد. هیچ تیمی با این تعداد مربی به چنین موفقیتی نرسیده است. موفقیت لیورپول، اگرچه همیشه پیوسته نبوده، اما در بازه‌ای طولانی و گسترده رخ داده است. فاصله ۳۰ ساله بین آخرین قهرمانی کنی دالگلیش در فصل ۹۰-۱۹۸۹ تا قهرمانی کلوپ در فصل ۲۰-۲۰۱۹، طولانی‌ترین دوره بدون قهرمانی آن‌هاست. فوتبال انگلیس شاید دیرتر از دیگر لیگ‌ها دچار نابرابری شده، اما به‌ندرت زمانی بوده که لیورپول مدعی جدی نباشد.

برداشت تاریخی از این قهرمانی به آینده وابسته خواهد بود. از یک طرف، کمتر پیش آمده مربی‌ای تیمی به این خوبی تحویل بگیرد که آرنه اسلات از یورگن کلوپ گرفت. در عین حال، در طول فصل به‌تدریج روشن شد که این تیم در پنج یا شش پست نیاز به تقویت دارد. این دو واقعیت در تضاد با هم نیستند. بخشی از این نیاز به دلیل آن است که در تابستان فقط یک بازیکن باتجربه جذب شد. همین مسئله حسی دوگانه در مورد این تیم به‌وجود آورده است: آیا این قهرمانی آخرین افتخار دوران کلوپ بود و اسلات مثل مت مک‌کوئین صرفاً ادامه‌دهنده راه اوست؟ یا او مانند باب پیزلی خواهد بود که بنایی نو بر میراث گذشته بنا می‌کند؟

در هر صورت، این قهرمانی دستاوردی قابل‌توجه بود. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید رقابت قهرمانی هیجان‌انگیز بوده، اما این به معنای کوچک‌ شمردن لیورپول نیست. آن‌ها تیم بسیار خوبی بودند؛ رقبا نه. نتیجه، پیشروی آرام اما قاطعانه به سوی قهرمانی بود. شاید در هفته‌های پایانی تمرکز کمی افت کرد و نشانه‌هایی از خستگی ظاهر شد، اما تیمی نبود که از این افت استفاده کند.
اگر قهرمانی به دلیل شکست آرسنال برابر کریستال پالاس قطعی می‌شد، شاید پایان کم‌فروغ‌تری رقم می‌خورد. اما در نهایت، لیورپول در یک بعدازظهر آفتابی، با دودی قرمز و جوی پرشور برابر تاتنهامی رام به شکوه رسید؛ هیجان‌انگیز یا دراماتیک نبود، اما لیورپول با فاصله زیاد بهترین تیم این فصل لیگ برتر بود و این تنها چیزی است که واقعاً اهمیت دارد.