گذری بر درگذشت بهمن‌ صالح‌نیا و جای پرنشدنی او؛ فوتبالی که دیگر بزرگ‌تر تربیت نمی‎‌کند

به گزارش یکشنبه شب ایرنا، فوتبال ایران روز به روز خالی از بزرگان می‌شود، بزرگانی که حرمت و آبرو این فوتبال هستند و عمرشان را به پای این فوتبال گذاشتند. یک نسل عاشق و پای کار که فکر و ذکرشان ساختن چه در رده ملی و چه باشگاهی بود، بزرگانی که مویشان را در زمین فوتبال سپید کردند و نقش پدری بر گردن فوتبال ما داشتند.

بهمن صالح‌نیا، موسس و پایه‌گذار باشگاه ملوان یکی از آن آخرین چهره‌هایی است که فوتبال ایران به او مدیون است، او هفته گذشته در سن ۸۶ سالگی درگذشت تا فوتبال ایران یکی دیگر از بزرگانش را از دست بدهد. فوتبال با رفتن صالح‌نیا، خالی‌تر از بزرگانی شد اگر این روزها ارج و قربی هم دارد، به واسطه تلاش‌ها و مبارزه آنهاست. نکته غم‌انگیز اینکه جای بزرگانی مانند صالح‌نیا در فوتبالی که بزرگانش را خانه‌نشین کرده است، امیدی نمی‌رود که پر شود.

اگر جای «پرویز دهداری‌»‌ها که معلم اخلاق فوتبال بودند، پرشد، جای «صالح‌نیا»ها هم پرخواهد شد. فوتبال ایران را در ۲ دهه اخیر بگردید، کمتر بزرگی را پیدا می‌کنید که بتوان سال‌ها بعد از او به نیکی یاد کرد و برای خدماتش به فوتبال کشور کلاه از سر برداشت. به جز تک چهره‌هایی، فوتبال ایران به سمت تهی شدن از بزرگانی می‌رود که سایه سر این فوتبال هستند و به فوتبال ایران اعتبار می‌دهند.

«صالح‌نیا»ها مانند «دهداری‌»‌ها البته وصله جور این فوتبال این روزها نبودند و نیستند، فوتبالی که هم در زمین مسابقه بزرگی نمی‌داند و هم در بیرون از زمین، بزرگی را بلد نیست. مدیر، مربی یا بازیکن هم ندارد، در فوتبال امروز کمتر می‌توانید کسی را حتی با فاصله زیاد نسبت به بزرگان فوتبال، مثال بزنید که برای این فوتبال بزرگی کرده باشند و وقتی کفش‌هایشان را آویختند یا از روی نیمکت راهی خانه شدند، برای خودشان در فوتبال ایران اعتباری مانند گذشتگان دست و پا کرده باشند.

فوتبال ایران اگر چه امروز بر خلاف گذشته و نسبت به ۲ دهه پیش، فوتبالیست و مربی آن لای پر قو است، اما گویا پول تنها نتوانسته برای اهالی این فوتبال آبرو بخرد و سبب شود تا نام‌شان را در بین بزرگان قرار بگیرد.

فوتبال ایران این سال‌ها، از نداشتن بزرگتر به این حال و روز افتاده است، نه در زمین بازی و در نه در خارج از آن نشانی از بزرگی کمتر دیده می‌شود. جانشینان و تکیه‌زدگان به جای بزرگانی مانند «دهداری‌»ها و «صالح‌نیا»ها هر چقدر صدایشان به واسطه میکروفون‌های اجاره‌ای بلندتر باشد اما می‌توان گفت در بیشترین فاصله به این بزرگان قرار دارند. این خط را بگیرید از باشگاه‌ها گرفته تا فدراسیون فوتبال کمتر مدیر، بازیکن یا مربی را بشود پیدا کرد که بزرگی برای فوتبال ایران کرده باشد.

البته بدیهی است، وقتی به خصوص در یک دهه پیش، پول‌های بی‌ضابطه وارد فوتبال شد، همه چیز در نتیجه‌گرایی خلاصه شد تا فراموش شود که این فوتبال به بزرگترهایش برای یک نقشه راه نیز احتیاج دارد. پول اما همه چیز شد و پیروزی به هر قیمتی هدف شد تا جایگاه جدول، ارج و قربش بیشتر از موی سپید و تجربه‌ای باشد که نام‌شان در تالار افتخارات فوتبال ایران ماندگار است.

فوتبال ایران امروزآنقدر در باتلاق نتیجه‎‌گرایی و آن هم به هر قیمتی فرا رفته، که نه مدیرش و نه مربی‌اش، وقتی برای یاد دادن بزرگی به بازیکنان ندارد. اگر چه آنها نیز با خارج کردن بزرگان فوتبال از دایره نزدیکانشان، نشانی از بزرگی در چنته ندارند که بخواهند معلم آن باشند.

درگذشت زنده‌یاد صالح‌نیا تلنگری بر فوتبال ایران بود که به سمت قحطی بزرگان می‌رود، فوتبالی که دیگر بزرگتر پرورش نمی‌دهد و در محاصره پول، اولویتی برای آموزش بزرگی ندارد تا با رفتن اندک بزرگان باقی مانده مانند صالح‌نیا، خالی‌تر از اعتبار شود. اعتباری که قبل از آنکه به جام و عدد پیروزی‌ها بدهند، به شماره یک به یک، آجرهایی که برای ساختن فوتبال با آبرو روی هم گذاشته‌اند می‌دهند.