توپ طلای 2024؛ عمیقا متاسفیم آقای رودری!

اختصاصی طرفداری | نشریات اسپانیایی و افراد باشگاه رئال مادرید از رسیدن توپ طلای 2024 به وینیسیوس جونیور مطمئن بودند. طبیعی هم بود؛ به‌هرحال او نقش اول موفقیت‌های بزرگ فصل گذشته رئال مادرید بود اما تنها چند ساعت مانده به شروع مراسم توپ طلا، خبری که از منچستر به مادرید مخابره شد، حقیقتا شوکه‌کننده بود.

منچسترسیتی به رئال مادرید اطلاع داد رودری برنده توپ طلای 2024 می‌شود. فلورنتینو پرز فورا تصمیمش را گرفت؛ هیچ‌کس از باشگاه رئال مادرید پایش را در پاریس نمی‌گذارد. پیش‌تر هم شاهد غیبت در چنین مراسمی بودیم؛ کریستیانو رونالدو زمانی که مطمئن بود هیچ شانسی برای کسب توپ طلا ندارد و باید نظاره‌گر موفقیت رقیبش باشد، به بهانه‌ی تمرکز روی بازی‌های رئال مادرید در این مراسم شرکت نکرد اما تصمیم بی‌سابقه پرز و مادرید، مشخصا دهن‌کجی به تمام سیستم توپ طلای فرانس فوتبال بود و تحریم همه‌جانبه آن‌ها خشم همین نشریه و اکیپ، همکار فرانس فوتبال را برانگیخت تا این اهالی رسانه، به رئال مادرید کنایه بزنند و بگویند غیر از رقابت، اخلاق را هم باختید!

البته که از نگاه هواداران رئال مادرید، اقدام فلورنتینو پرز جهت حفظ آبروی باشگاه و حمایت از منافع تیم و بازیکنان بوده و اعتراضی نمادین به چگونگی اعطای توپ طلا اما از زاویه‌ای دیگر، می‌توان چنین رفتاری را بی‌احترامی به مهمانان خانواده فوتبال تلقی کرد؛ رفتاری که یک «تمامیت‌خواهی» صرف را بازتاب می‌دهد.

چشمان دنیای فوتبال به پاریس خیره شده بود. آغاز دورانی نو. برای نخستین‌بار از سال ٢٠١٣ نام دو تن از سرداران معروف تاریخ فوتبال، حتی در میان نامزدان این جایزه بسیار بااعتبار و پر منزلت قرار نداشت. تنها لوکا مودریچ در سال ٢٠١٨ و کریم بنزما در سال ٢٠٢٢، زنجیره رقابت بی‌امان، تکرارناشدنی و دوقطبی مسی و رونالدو را از زمانی که مرد پرتغالی اولین جایزه از پنج جایزه خود را به‌عنوان بازیکن منچستریونایتد در سال ٢٠٠٨ به دست آورد، شکستند.

زمان حکم صادر کرده و دیگر نوبت نسل بعدی است. صفحات تاریخ ورق خورده و روزگار عوض شده است!

در مراسم پر زرق‌وبرق در تئاتر دو شاتله در پایتخت فرانسه، سرانجام بعد از دوران دو اسطوره، شاهد تفویض و سپردن توپ طلا به اعضای جدید خانواده سلطنتی فوتبال بودیم.

توپ طلا در عصر مسی و رونالدو، تبدیل به یک جایزه بسیار متفاوت شد. اگرچه این جایزه همیشه یک جایزه ارزشمند بوده است، زمانی که اولین برنده آن در سال ١٩٥٦، استنلی متیوز انگلیسی در سن ٤١ سالگی آن را به دست آورد. اما در دوران معاصر با دو فردی که در رقابت با یکدیگر هیچ‌چیز دریغ نکردند و کم نگذاشتند، تغییر و اهمیت بیشتری گرفت. مسئله‌ای شد میان مرگ و زندگی!

مسی و رونالدو بین سال‌های ٢٠٠٨ تا ٢٠٢٣ موفق به کسب ١٣ توپ از ١٥ توپ طلا شدند و این رقابت تأثیری ماندگاری بر فوتبال و بازیگران سرشناس دنیای آن گذارد.

در عصر رسانه‌ها، بحث و کشمکش دائمی هواداران فوتبال در باره بهترین بازیگر دنیای فوتبال اعتبار و ارزش «بالون دور» را بی‌حدومرز کرد و توهین و افترا میان طرفداران این دو بازیگر وارد دنیایی دیگری شد که پیش‌ازاین دیده نشده بود. حتی پای بزرگان سابق فوتبال چون پله و مارادونا وارد گود شد و مقوله و اثبات این موضوع که کدام‌یک بهترین است، بیخ پیدا کرد.

زمانی که زین‌الدین زیدان در جام جهانی ١٩٩٨ با فرانسه به مقام قهرمانی جهان رسید، بحثی درباره توپ طلا وجود نداشت اما این روزها تمرکز فوتبال که ورزشی جمعی است به طور فزاینده‌ای نه‌تنها روی تیم بلکه روی یک شخص، یک ستاره، متمرکز شده است؛ فرد نه جمع!

در مراسم شب گذشته، پیروزی فردی معنای دیگری به خود گرفت.

آن‌قدرها مهم شده بود که حتی باشگاهی در اندازه‌های رئال مادرید، پرافتخارترین تیم تاریخ فوتبال اروپا، در روز یکشنبه و هنوز وقتی ٢٤ ساعت از ضربه سنگین شکست ٤-٠ ال‌کلاسیکو مقابل بارسلونا در برنابئو نگذشته بود، دچار زمین‌لرزه‌ای سنگین دیگری شد. زمین‌لرزه‌ای که نه فقط مادرید، در واقع دنیای فوتبال را تکان داد. از بالاترین سطوح باشگاه دستور لغو سفر برنامه‌ریزی‌شده دوشنبه به پاریس صادر شد. جایی که خیلی‌ها انتظار داشتند، در میان جوایز بهترین تیم فصل و بهترین مربی سال، وینیسیوس جونیور، مهاجم برزیلی مادرید، به‌عنوان بهترین بازیکن سال، توپ طلای ٢٠٢٤ را از آن خود کند.

مادرید جایزه بهترین تیم و مربی سال را به دست آورده بود؛ اما در میان خبرهایی که به بیرون درز کرده بود، مشخص شده بود وینیسیوس توپ طلا را نخواهد برد. ازاین‌رو زلزله‌ای با ریشتر بالا مادرید را مجاب کرد تصمیم عجولانه‌ای اتخاذ کند. چطور ممکن است، جایزه ای که با رأی نویسندگان فوتبال نویس جهان اهدا می‌شود از سوی رئال مادرید تحریم شود؟

دستور این عمل بدون شک از سوی مرد صاحب الاختیار و دیکتاتورمآب، فلورنتینو پرز صادر شده  که هیچ‌کس بدون اجازه او آب هم نمی‌خورد. پرز عادت کرده است اگر چیزی باب میل و خواسته او نباشد، بچه‌گانه اعتراض کند، از عدم رضایت خود را به درودیوار بکوبد و بچه گانه تر اشک بریزد.

تصور کنید اگر رودری این جایزه را نمی‌برد و منچسترسیتی دست به چنین اقدامی زده بود و حتی اجازه نمی‌داد گواردیولا یا اعضای تیم به‌عنوان بهترین مربی و تیم در این مراسم شرکت کند، عکس‌العمل آن‌ها چگونه بود؟

هیچ باشگاهی در فوتبال جهان به‌اندازه رئال مادرید به سوپراستارهای درجه یک دنیای خود در طول اعصار افتخار نکرده است. طبق معمول به همراه جام‌های بی‌شمار و به‌دست‌آمده داخلی و اروپایی، جوایز انفرادی، زینت‌بخش تاریخ پرافتخار این تیم شده است.

زین‌الدین زیدان، مایکل اوون و کاکا همگی در زمان امضای قرارداد با لوس بلانکوس توپ طلا را در اختیار داشتند، اما تعداد زیادی از بزرگان تاریخ نیز وجود دارند که داستان اسطوره‌ای خود را در برنابئو ساخته‌اند، در مادرید. آلفردو دی استفانو در سال‌های ١٩٥٧ و ١٩٥٩  ریموند کوپا ١٩٥٨  لوئیس فیگو در سال ٢٠٠٠  رونالدو نازاریو ٢٠٠٢  فابیو کاناوارو ٢٠٠٦  کریستیانو رونالدو 2013، 2014، 2016 و 2017  لوکا مودریچ ٢٠١٨  کریم بنزما ٢٠٢٢

ساختار رئال مادرید با جام‌ها و جوایز فردی شکل‌گرفته. این باشگاه، ماشین برنده‌ای است که به‌سختی متحمل شکست می‌شود. این مجموعه توقع داشت وینیسیوس جونیور، کارواخال یا حتی جود بلینگام در سال ٢٠٢٤ توپ طلا را تصاحب کند و از لحظه‌ای که اخبار مبنی براینکه هیچ‌یک از بازیکنان رئال مادرید جایزه اصلی را دریافت نمی‌کند، ماشینِ طمع‌کارِ برنده تصمیم گرفت از خیر بقیه جوایز هم بگذرد و به طور کل تمامی مراسم را بایکوت کند.

شاید اگر پیش‌تر از خیر همه چیز گذشته بودند و رسماً اعلام می‌کردند «توپ طلا» برای بازیکنان رئال اهمیتی ندارد، شاید کمی معقول‌تر به نظر می‌رسید! ولی ما خوب می‌دانیم دارد، حائز اهمیت است و کسب آن مهم.

شخصاً از دید من هم وینیسیوس لایق بردن توپ طلا بود، اگرچه رودری در طول سال و پست خود نیز حقیقتاً حرف نداشت اما نکته داستان جای دیگری خوابیده است؛ اگر ما نحوه انتخاب بهترین بازیکن سال فرانس فوتبال را در طول ایام قبول کرده‌ایم، چگونه است که این بار با فرم و نحوه رأی‌گیری و انتخاب بهترین بازیکن مشکل پیدا کرده‌ایم؟ این رأی‌گیری، بر پایه دموکراسی است؛ خبرنگاران برگزیده فرانس فوتبال، رأی‌ خودشان را می‌نویسند و آرای هرکس بیشتر بود، به‌عنوان برنده اعلام می‌شود. 

این داستانی است که در مورد فوتبالیست‌های شایسته‌ای چون روبرت لواندوفسکی و ارلینگ هالند که از نگاه فوتبال‌دوستان بسیاری مستحق دریافت توپ طلا بودند، صدق می‌کند. آن‌ها شایسته بودند اما در نهایت، نام لیونل مسی به‌عنوان برنده از صندوق بیرون آمد. در مورد لواندوفسکی، باید گفت شاید او هم می‌توانست در اعتراض به لغو تاریخی برگزاری مراسم توپ طلای 2020 که شانس مسلم دریافت آن بود، از حضور در مراسم سال بعد خودداری کند اما جنتلمن‌وار در سال 2021 روی صحنه رفت، با همه خوش‌وبش کرد و جایزه گرد مولر، بهترین گلزن سال را گرفت.  

باید بپذیریم تعریف هر یک از ما از «ترین» کاملاً متفاوت است؛ «بهترین»، «بدترین»، «زیباترین» و…خودتان بقیه «ترین ها» را در ذهن‌تان ردیف کنید. هر یک از ما سلیقه و انتخاب خود را داریم. امیدوارم قصد کتمان آن را نداشته باشید!

در طول ایام، به‌ویژه در دوران رونالدو و مسی که پیش‌ازاین به آن اشاره کردم، این دو با جان‌ودل تلاش می‌کردند به هر قیمتی «توپ طلا» را از آن خود کنند، و همه این فرصت را داشتیم تا آزادانه نظرات خود را بیان کنیم و از انتخاب‌ها به‌شدت ناله سر دهیم. بسیاری را می‌شناسم که معتقدند بوفون باید به‌عنوان دروازه‌بان توپ طلایی را دریافت می‌کرد؛ من، تیری آنری را در سال ٢٠٠٣ به پاول ندود ترجیح می‌دادم اما ناز شصتش، بیشتر رأی گرفت و برد. همان‌طور که اشاره شد، حتی بردهای مسیِ بزرگ در سال‌های ٢٠١٩ و ٢٠٢١ زیر علامت سؤال است. این لیست لایتناهی است و انتخاب‌ها متفاوت؛ با بازیکنانی که هر یک از ما عمیقاً معتقدیم باید «توپ طلا» را تصاحب می‌کردند که خوب نکردند.

واژه «حق‌کشی» را به‌سادگی بر لبان خود جاری کردیم، از مرگ فوتبال گفتیم، به زمین‌وزمان لعنت فرستادیم و… بدون آنکه فکر کنیم در ورزش جمعی، افتخارات انفرادی از اهمیت کمتری برخوردار است.

رئال مادرید، فلورنتینو پرز، بازیکنان رئال مادرید و هواداران این تیم، مشخصاً وینیسیوس جونیور را به رودری ترجیح می‌دهند، این حق آن‌ها است؛ چرا که وینیسیوس جونیور در فصل گذشته نقشی کاملا تعیین‌کننده در فتح لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا داشت و در مسابقه فینال اروپا نیز گل تمام‌کننده را به دورتموند زد. وینیسیوس در واقع کسی بود که گره‌های کور زیادی را در فصل گذشته رئال مادرید گشود. 

البته که مادریدی‌ها حق انتخاب دارند اما بساطی تحریمی که راه انداختند و حتی عدم حضور حتی یک نفر مثل آنچلوتی با آن سن‌وسال تجربه حیرت‌انگیز بود. تمامی این جنجال صرفاً برای عدم تصاحب توپ طلایی بود که آن‌ را بارها از خیر سفره رنگین فرانس فوتبال و نویسندگان سراسر جهان کسب کرده‌اند، این عمل حقیقتاً نابخشودنی است. این برخورد کوته‌نظرانه و کودکانه جوایز پیشینیان را هم زیر علامت سؤال می‌برد!

ایده و طرز تفکر آقای پرز شامل بند جالبی است: «تا بازیکنان ما جوایز را درو می‌کنند همه چیز به روال همیشگی ادامه پیدا خواهد کرد؛ اما زمانی که در جبهه شکست‌خوردگان قرار بگیریم، تمامی روند انتخاب را نمی‌پذیریم!»

با تماشای مراسم دیشب برای «بالون دور» لعنتی، از تماشای رودری که به‌زحمت راه می‌رفت و به‌وضوح نشان می‌داد عصبی و هیجان‌زده است، متأثر شدم… همه آن چیزی که ورزش و این نوع جوایز در دل خود دارد با برخورد تند و به قول خودمان، ناجوانمردانه مادریدی‌ها معنایش را کاملاً از دست داد، گویی زمین به آسمان آمده است، فقط به‌خاطر اینکه رئال مادرید مانند پسربچه نُنُر و لوسی، آب‌نبات‌چوبی موردعلاقه‌اش را از مادرش نگرفته است.

شب خاصی را خراب کردند، شب پرستاره‌ای بود و غیبت قهرمان اروپا، مربی و بازیکنانش محسوس. ولی متأسفم، نه برای «وینیسیوس» که قطعاً فوتبالیست معرکه‌ای است و شاید روزی توپ طلای موردعلاقه خود و رئیس خود را به دست بیاورد و در پشت میکروفن از غیبتش در مراسم دیشب اظهار پشیمانی کند، بلکه برای «رودری» که بازیگر فوق‌العاده‌ای است، شب خوشایندی نبود، جایزه یکبار در تمامی عمر طعم تلخی گرفت. این راه و رسمش نبود.

رودری، تبریک و تأسف ما را بپذیر. عمیقاً متأسفیم.