خبرورزشی‌گردی| یحیی گل‌محمدی: علی پروین نگاه خوبی به من نداشت/ آن‌هایی که تمرین نمی‌کردند به جام جهانی رفتند/ از تیم ملی خط خوردم چون...

یحیی گل‌محمدی سال ۹۱ مربی‌ای بود که جوان محسوب شده و رویاهای خاصی در سر داشت. گل‌محمدی دهم مرداد همان سال طی مصاحبه‌ای اختصاصی با خبرورزشی به بسیاری از ناگفته‌های دوران فوتبال و مربیگری خود اشاره کرد. توصیه می‌کنیم خلاصه این گفت‌وگو را دوباره بخوانید:

• برای دوازدهمین دوره رقابت‌های لیگ برتر غیر از صبای قم پیشنهاد دیگری نداشتم و خودم هم دوست داشتم به عنوان سرمربی کار کنم به همین خاطر هدایت این تیم را قبول کردم.
• وقتی در نساجی مربیگری می‌کردم، به من لقب مورینیو دادند. به نظرم او بهترین مربی دنیاست و در آن شکی وجود ندارد [سال ۹۱] ولی من کلا زیاد به این چیزها و القاب علاقه‌ای ندارم.
• پاییز سال ۱۳۷۶ در بازی برگشت میان ایران و عربستان (پیکارهای انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه) که در ریاض برگزار شد، اتفاق عجیبی برایم رخ داد. من ذخیره بودم و محمد خاکپور فیکس بازی می‌کرد. نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که خاکپور کفش مناسبی نداشت و استوک‌های من را گرفت. اواسط نیمه دوم علی‌اکبر استاداسدی اخراج شد و آقای مایلی‌کهن اعلام کرد به زمین بروم. مجبور شدم کفش یکی از بچه‌ها را بگیرم که اتفاقا دو سایز بزرگ بود جو خیلی بدی هم در استادیوم حاکم شده بود. عربستانی‌ها از سمت راست توپ فرستادند و رفتم تا بازیکن حریف را بگیرم ولی لیز خوردم و من را دریبل کرد.‌ همان توپ روی دروازه سانتر شد و خالد موالید در دقیقه ۸۸ به ایران گل زد تا عربستان با یک گل برنده شود.
• بعد از صعود ایران به جام جهانی فرانسه و هنگامی که ایویچ سرمربی ما شد، همه‌چیز روی نوار رابطه قرار گرفت و دیگر حتی یک دعوت خشک و خالی هم از من به اردوی تیم ملی نکردند. البته ایویچ یک بار دعوتم کرد و در همان دوره روی اسمم خط قرمز کشید تا جام جهانی را از دست بدهم.
• نمی‌دانم چرا بعضی نگاه‌ها به چند بازیکن تیم ملی با آمدن ایویچ عوض شد! مهره‌هایی که من هم یکی از آن‌ها بودم. تیم ملی قبل از رفتن به جام جهانی اردویی تدارکاتی در بروجرد داشت که بعضی از ملی‌پوشان در خلال آن اردو فقط به استخر می‌رفتند و تمرین نمی‌کردند اما این نفرات راهی جام جهانی شدند و من فرصت حضور در فرانسه ۱۹۹۸ را از دست دادم. به احتمال زیاد یکی از دلایل وقوع آن اتفاق این بود که آدم آرامی بودم و اعتراض نمی‌کردم. شاید هم به این خاطر بود که فامیلی نداشتم تا پارتی‌ام باشد!

• محمد مایلی‌کهن اصلا اهل اهمیت دادن به رنگ‌ها و مطرح کردن بحث استقلال و پرسپولیس در تیم ملی نبود. اگر احساس می‌کرد شما حقت است که به تیم دعوت شوی، قطعا این کار را انجام می‌داد و اهل حق و ناحق کردن نبود.
• میروسلاو بلاژویچ قبل از بازی با بحرین که پاییز سال ۱۳۸۰ انجام دادیم اشتباه بزرگی کرد و یک هفته زودتر ما را به منامه برد. برگزاری اردو در خانه حریف لطمه بزرگی به ما زد. بچه‌ها روزی ۱۵۰ دقیقه فرصت برای خرید رفتن داشتند و در غذا خوردن هم آزاد بودند. در واقع کسی به فکر بازی نبود. در نهایت هم متاسفانه به بحرین با نتیجه ۳ بر یک باختیم. همان ناکامی نقش مهمی در صعود نکردن ما به جام جهانی ۲۰۰۲ ایفا کرد.
• در گذشته‌ها شاهد بودیم که درون تیم ملی باندبازی وجود داشت. مثلا استقلالی‌ها فقط به استقلالی‌ها پاس می‌دادند و پرسپولیسی‌ها هم با پرسپولیسی‌ها پاسکاری می‌کردند.
• آن‌هایی که در مورد من مثبت فکر می‌کنند، گلی که در تهران به ایرلند زدم را به یاد می‌آورند و آن‌هایی که یک مقدار منفی نگاهم می‌کنند، یاد آن پنالتی چیپ در نیمه نهایی جام ملت‌های ۲۰۰۴ می‌افتند. اگر آن ضربه پنالتی را خوب می‌زدم، گل می‌شد ولی بد زدم.
• وقتی بازیکنان کنونی را با مهره‌هایی همچون ناصر محمدخانی یا حمید درخشان مقایسه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که این دو نفر واقعا یک چیز دیگر بودند. اگر محمدخانی الان فوتبال بازی می‌کرد، حتی قرارداد ۳میلیارد تومانی هم برایش کم بود [یحیی در مقطعی این حرف را می‌زد که قیمت دلار زیر ۳۰۰۰ تومان بود]
• سال ۷۲ به پرسپولیس آمدم و همان سال تب مالت گرفتم. دو بار مبتلا به این بیماری شدم و آن‌هایی که این تب را گرفته‌اند می‌دانند چقدر وحشتناک است. سال ۷۸ در پرسپولیس بودم و آقای پروین هم هدایت این تیم را بر عهده داشت. علی‌آقا خیلی دیدگاه خوبی نسبت به من نداشت و به همین خاطر در لیست مازاد قرار گرفتم. آقای عابدینی به من و نعیم سعدآوی گفت در لیست خروجی قرار گرفته‌اید و دنبال تیم جدید برای خودتان باشید. بعد از مدتی نعیم زنگ زد و گفت فولاد ما را می‌خواهد به همین خاطر رفتیم اهواز.
• وینگو بگویچ در فولاد نگاهم را نسبت به فوتبال عوض کرد. تمرینات منظم، استراحت خوب و تمرکز در فوتبال موجب شد دوباره اوج بگیرم. به تیم ملی برگشتم و حتی به جام جهانی ۲۰۰۶ هم رسیدم.