تک نگاری| وداع با مرد اولین ها/ ببری با عطر نارنج

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، او را مرد اولین ها می دانند. مردی که در ۹ دهه زندگی اش، همیشه نفر اول بود و نام خود را بر تارک ورزش ایران برای ابد سنجاق کرد. 

از کوره روستاهای بابل تا قهرمانی ایران و بعد المپیک و صندلی های قرمزرنگ مجلس و پرده نقره ای سینما و دست آخر باغبانی مسیر طول و درازی است؛ مسیری که امامعلی در آن طی طریق کرد و جاودانه شد. 

امامعلی حبیبی متولد ۵ خرداد ۱۳۱٠ در بابل بود که از فرش به عرش رسید. همان کودک یتیم روستاهای بابل که با اقبال بلند خود و البته پشتکار و جان کندن در مسیر زندگی توانست به قله موفقیت و شهرت برسد و تاریخ کشتی و ورزش ایران را از نو بنویسد. مردی که تاریخ کشتی را از نو نوشت و یک نقطه آغاز و عطف در کشتی ایران بود و کشتی ایران را به دوران قبل و بعد از خود تقسیم کرد. 

او دلداده کشتی بود و این دلداگی را از یک مکتب قرآنی آموخته بود جایی که ننه بیگم معلم مکتب خانه روستاهای بابل کاشف و راهنمای او برای رسیدن به سکوی جهان و المپیک تبدیل شد. شیرزنی که کشتی لوچو را به امامعلی آموخت تا بعدها بدل به یک افسانه در کشتی ایران شود. کشتی برای حبیبی تمام زندگی بود و حتی به خاطر این رشته به عشق خود پشت کرد تا بتواند در کارزار المپیک برای مردم ایران بجنگد.

عشق برای او مفهوم اساطیری داشت و حتی در زمان بستری در بیمارستان‌های ملبورن به پیشنهاد ازدواج و تابعیت کشورهای مختلف پاسخ منفی داد تا در قلب مردم جاودانه بماند.

 حبیبی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن در دسته ۶۷ کیلوگرم نخستین مدال طلای تاریخ ایران در المپیک را در کشتی آزاد به‌دست آورد و راهی را گشود که غلام‌رضا تختی‌ها، رسول خادم‌ها، حسن یزدانی‌ها آن را دنبال کردند.

امامعلی در ملبورن تاریخ را نوشت و مدال طلای المپیک را پیش از تختی ضرب کرد. همدوره تختی بود و از اخلاق نیک تختی به خوبی یاد می‌کرد اما حبیبی نیز خود یک مکتب بود. مکتب اولین ها و نماد موفقیت در ورزش و زندگی. 

حبیبی در کشتی سبکی منحصربفرد داشت. او از سریع‌ترین و تکنیکی‌ترین کشتی‌گیران دوران خود به شمار می‌رفت و در اجرای فنون متنوع کشتی، به‌ویژه «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» مهارت چشمگیری داشت. امامعلی یک اعجوبه بود تا جایی که کمتر کسی در آن دوران می‌توانست حریف سرعت و قدرت وی شود. او با فن اصیل ایرانی یک دست و یک پا، کشتی طاقت فرسای آن زمان که 12 دقیقه بود را در چند دقیقه خلاصه و حریفان را با ضربه فنی بدرقه می‌کرد.

کسب مدال طلای المپیک و ۳ نشان قهرمانی جهان اما پایان کار ببر مازنی نبود؛ او پس از خداحافظی از دنیای کشتی، مسیر تازه‌ای را در سیاست و سینما آغاز کرد تا اینجا هم اولین باشد. نخستین ورزشکاری که سیاستمدار شود و هنرپیشگی پیشه کرد. 

حبیبی ابتدا راه سیاست را در پیش گرفت و به اولین کشتی‌گیری تبدیل شد که به مجلس شورای ملی به‌عنوان نماینده مردم بابل راه پیدا می‌کند. در سال ۱۳۴۲ به عنوان نامزد انتخابات مجلس شورای ملی از حوزه بابل وارد رقابت شد و توانست یکی از ۲۰۰ کرسی مجلس را به دست آورد. ۴ سال حضور در عرصه سیاست، کشتی‌گیر فنی ایران را اقناع کرد تا این عرصه را ترک کند. 

پس از پایان دوره چهارساله نمایندگی، به سمت پرده نقره‌ای قدم برداشت و به دنیای سینما روی آورد. حبیبی در کنار مرحوم محمدعلی فردین، پیش‌قراولان ورود ورزشکاران به دنیای سینما بودند اما حبیبی علت دیگری برای ورود به سینما داشت؛ بدهی مالی. ببر مازندران در پی دوران نمایندگی‌اش مجبور به قرض کردن مبالغ هنگفتی شد تا برای جبران آن مجبور به بازی‌کردن در چند فیلم سینمایی شود. در واقع حضور در دنیای سینما برای وی نوعی توفیق اجباری بود. 

او در ۴ فیلم سینمایی ایفای نقش کرد. یکی از این آثار، فیلم ببر مازندران به کارگردانی ساموئل خاچیکیان بود که در آن نقش یک کشتی‌گیر را بازی کرد.

در سال ۲۰۰۷ نیز نام او در تالار مشاهیر اتحادیه جهانی کشتی قرار گرفت.

دوران انتهای زندگی حبیبی در یک باغ بزرگ در حوالی قائمشهر سپری شد. ببر مازندران در دوران پیرانه سری از کشتی و ورزش فاصله گرفت و همنشین درختهای پرتقال و نارنج شد. ببری که همیشه عطر نارنج داشت. 

عناوین و افتخارات امامعلی حبیبی به شرح زیر است: 

✔️بازی‌های المپیک

۱۹۵۶ملبورن-استرالیا نشان طلا (وزن ۶۷کیلوگرم)

۱۹۶۰رم-ایتالیا رتبه چهارم (وزن ۷۳کیلوگرم) به اتفاق کشتی گیران ژاپن و ایتالیا

✔️مسابقات جهانی

۱۹۵۹تهران-ایران نشان طلا (وزن ۷۳کیلوگرم)

۱۹۶۱یوکوهاما، ژاپن نشان طلا (وزن ۷۳کیلوگرم)

۱۹۶۲تولیدو، آمریکا نشان طلا (وزن ۷۳کیلوگرم)

✔️بازی های آسیایی

۱۹۵۸توکیو-ژاپن نشان طلا (وزن ۶۷کیلوگرم)

✔️جشنواره‌ها

۱۹۵۵ استانبول-ترکیه رتبه چهارم (وزن ۶۷کیلوگرم)

✔️مسابقات قهرمانی ایران

۱۳۳۲ اصفهان نشان طلا 

۱۳۳۴ قزوین رتبه چهارم 

۱۳۳۷ تهران نشان طلا 

۱۳۳۸ شیراز نشان طلا 

۱۳۳۹ رشت نشان طلا 

۱۳۴۰ تهران نشان طلا

253 258