تیم فوتبال زنان انگلیس؛ ملکه‌های قلب‌ها

طرفداری | سه تابستان پیش، تصویری جاودانه در فوتبال زنان خلق کرد؛ در حالی که در زمین ومبلی می‌دوید و‌ پیراهنش را با شور و شوق بر فراز سرش می‌چرخاند، لحظه‌ای از زیبایی فراموش‌نشدنی به وجود آورد.

آن زمان فکر می‌کردیم دیگر هیچ لحظه‌ای نمی‌تواند به این اندازه نمادین و تکرارنشدنی باشد. اما اشتباه می‌کردیم.

در فینال ۲۵، هنگامی که تابش آفتاب کم‌کم از ورزشگاه برای آغاز شبی دیگر رخت بربسته بود، کلویی کلی با اطمینان مطلق به سمت نقطه‌ی پنالتی گام برداشت. او توپ را چهار، پنج بار ثی در دستانش چرخاند. سپس با آرامش توپ را روی نقطه‌ی پنالتی قرار داد، آن‌قدر صبر کرد تا مطمئن شود توپ درست روی نقطه‌ای قرار گرفته که آماده‌ی شلیک است.

او موهای طلایی‌اش را که به صورت دم‌اسبی بسته بود، مرتب کرد و برای حرکت منحصربه‌فرد همیشگی‌اش آماده شد. بدون ذره‌ای شک و تردید، ضربه‌ی پنالتی را شوت کرد و با همین ضربه، دومین قهرمانی متوالی اروپا را برای انگلیس به ارمغان آورد.

دویدن سرمستانه‌ی او به سمت پرچم کرنر درست شبیه همان لحظه‌ای بود که یک هفته قبل، پس از گلی که از روی نقطه‌ی پنالتی به ثمر رسید و شیرزنان انگلستان را در مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی نجات داده بود…

کلی در حالی که تنها ۲۷ سال دارد و به عنوان ستاره‌ی درخشان این تیم شناخته می‌شود، حتی بازی را از روی نیمکت آغاز کرده بود و نه از ابتدا.

تا به حال جانشینی تأثیرگذارتر، پرتلاش‌تر و ثابت‌قدم‌تر از او، در ترکیب تیم‌های زنان یا احتمالاً مردان انگلیس در تورنمنت‌ها داشته‌ایم؟ به طور قطع نه.

امیرحسین صدر

۲۸ جولای ۲۰۲۵

جاناتان لیو در گاردین نوشت؛ یکی از بزرگ‌ترین سرقت‌ها در تاریخ ورزش انگلیس

شاید آیتانا بونماتی، بازیکن اسپانیایی بارسلونا و برنده‌ی توپ طلایی، بار دیگر به افتخارات خود افزود و به عنوان بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب شد، اما «کلی» هم بدون شک یکی از بهترین گزینه‌ها برای این عنوان بود. بازیکنی که داستان زندگی الگواَرش، نشان‌دهنده‌ی پیروزی در برابر سختی‌ها و دشواری‌ها و دردها و غم‌هاست.

او زمانی در منچسترسیتی به حاشیه رانده شد و حتی در معرض حذف از فهرست مربی تیم، سارینا ویخمن قرار گرفت. انتقال قرضی‌اش به آرسنال جواب داد. در شمال لندن دوباره با شادی و شوق فوتبال بازی کرد و همان کلیِ سرزنده‌ای شد که دیشب در فینال یورو درخشید.

از همان ابتدا، نشانه‌هایی وجود داشت که انگلستان آماده است شب را در برابر قدرتمندان اسپانیایی و قهرمانان جهان، تصاحب کند و تاریخ‌ساز شود.

در دقایق اول، فوتبال مستقیم آن‌ها برجسته بود؛ توپ‌هایی که از نیمه‌ی خودی ارسال می‌شد تا لورن همپ را وادار کند از جناح راست اسپانیا نفوذ کند و السیا روسو را پیدا کند؛ ضربه‌ی کم‌ارتفاع روسو توسط دروازه‌بان دفع شد و توپ به مسیر لورن جیمز افتاد، اما او سر خورد و فرصت از دست رفت. این همان کیفیتی بود که در ماه گذشته کمتر از این تیم دیده بودیم. اگر دیده باشید.

اسپانیا بیکار ننشست. حملات آن‌ها خطرناک بود، چون جیمز، بازیکنی که واضح بود هنوز آمادگی لازم را ندارد و اصلاً نباید در ترکیب قرار می‌گرفت، هنگام حملات اسپانیایی‌ها خواب بود و بی‌هدف در منطقه‌ای که اسپانیا به آن هجوم می‌آورد، سرگردان به‌نظر می‌رسید. و «برنز» با دست‌هایی روی سرش در آن شرایط وامانده بود.

در آن لحظه شانسی برای انگلستان قائل نمی‌شدی. وقتی روند بازی تغییر کرد، واقعاً برای گروهی از بازیکنان که در چرخش محوکننده‌ی پاس‌های اسپانیا گیر افتاده بودند، شرایط به‌شدت سخت شده بود.

فشار اسپانیا آن‌قدر خوب و کوبنده بود که انگلستان عملاً نفسش بند آمده بود؛ آن‌ها نمی‌توانستند از زیر فشار بیرون بیایند، آن‌ها نیاز داشتند توپ را چند لحظه، برای نفس کشیدن هم که شده، در اختیار داشته باشند، اما عملاً موفق به این کار هم نمی‌شدند.

انگلیسی‌ها قادر نبودند پرس سنگینی روی حریف خود انجام دهند و با طرح بازی عمیق و فشرده‌ی خودشان، بیشتر عقب می‌ایستادند و این به مدافعان میانی اسپانیا اجازه‌ی پیش‌روی می‌داد.

اما اسپانیا با تمامی قدرت و کارایی موفق به کشتن حریف خود نشد و گل دقیقه‌ی ۲۵ ماریونا کالتن دی کافی نبود. آن‌ها یک چیز را فراموش کرده بودند؛ همان چیزی که بازیکنان سارینا ویخمن در این تورنمنت اسمش را «انگلستان واقعی» گذاشته بودند.

در نیمه‌ی دوم، یک چهره‌ی کاملاً تهاجمی از انگلیس دیدیم؛ تیمی که حاضر نبود در برابر فشار حریف تسلیم شود. کِلی، که در دقایق پایانی نیمه‌ی اول جایگزین جیمز شده بود، از همان ابتدا نیروی محرکه‌ی تیم شد؛ او در دقیقه‌ی ۵۷ یک ارسال استثنایی داشت و روسو با یک ضربه‌ی سر تماشایی گل تساوی را به ثمر رساند.

یکی از پیشرفت‌های تأثیرگذار این تورنمنت، کیفیت سانترها بود که تعداد آن از هر تورنمنت بین‌المللی زنان هم بالاتر رفت و «کلی» بیش از هر بازیکن تعویضی دیگری از آغاز ثبت آمار در سال ۲۰۱۱، با ۱۰ سانتر ارسال کرده، از همه موفق‌تر بود.

اندکی بعد، او به سمت محوطه‌ی جریمه حرکت کرد و با جابه‌جایی توپ از پای چپ به راست، شوتی زد که «کُل» با نوک انگشتان توپ را به بیرون فرستاد.

اما در مقابل کُل، این هانا همپتون بود که با دو سیو بزرگ در ضربات پنالتی این فرصت را برای «کلی» ایجاد کرد تا انگلیس جام قهرمانی را تصاحب کند.

هانا همپتون داستانی فوق‌العاده جذاب دارد. او با مشکلات جدی بینایی به دنیا آمد و پزشکان به او و والدینش گفته بودند هرگز نمی‌تواند فوتبال بازی کند. اما امروز این چقدر عجیب به‌نظر می‌رسد!

همپتون، شماره‌ی یک انگلیس، در طول زندگی‌اش، بیش از یک‌بار با بینی خونین و انگشت‌های شکسته روبه‌رو شده است. اما حالا، بالاخره با وجود پیش‌بینی پزشکان به رؤیاهایش رسیده است.

در این بین باید لحظه‌ای را به رهبر و مربی این تیم انگلیس اختصاص دهیم؛ سارینا ویخمن. او سومین مربی است که سه بار پیاپی قهرمان یورو زنان شده است. ظاهراً بردن، کاری است که او همیشه انجام می‌دهد.

مارک بولینگام همین چند روز پیش گفت: «او به هیچ قیمتی برای فروش نیست، و عجب حرف درست زده است.»

در حال حاضر، هیچ‌کس بهتر از او نیست. و نام این مربی هلندی برای همیشه در تاریخ فوتبال زنان انگلیس ثبت شده است. در میان بازیکنان، باید از جس کارتر، که پس از تورنمنتی پر از چالش دوباره به ترکیب اصلی بازگشت، گفت. از لیا ویلیامسون، بهترین بازیکن انگلیس در فینال. و از لوسی برنز، که دیشب فاش کرد تمام طول تورنمنت را با شکستگی ساق پا (تیبیا) بازی کرده است.

اما همپتون قهرمان بود. زمانی‌که خطر در بالاترین حد ممکنه بود، زمان برای لحظه‌ای ایستاد.وقتی کلودیا پینا، بازیکن تعویضی اسپانیا، از سمت چپ محوطه‌ی جریمه دوید و شوت زد، همپتون با یک واکنش غریزی خودش را به سمت توپ پرت کرد و آن را دفع کرد.

این سیو نجات‌بخش بود و همپتون ناجی آن. این رقابت بین دو تیم فوق‌العاده، که تا آخرین لحظه جنگیدند و کوچک‌ترین فرصتی به هم ندادند، ما را به ضربات پنالتی نفس‌گیر دیگری کشاند.

وقتی بث مید روی اولین ضربه‌ی خود سر خورد، میشل آجیمنگ، بازیکن تعویضی، از افسردگی، در دایره‌ی وسط میدان دستانش را به سمت سرش برد! درام بالا گرفته بود.

با توجه به دوگانه‌ی لمس توپ، مید مجدداً فرصت پنالتی دیگری را گرفت ولی این بار هم توپ را از دست داد و این فرصت را به «پاتری» داد تا با ضربه‌ی خود اسپانیا را جلو بیندازد.

البته ضربه‌های انگلیس نسبت به پنالتی‌های وحشتناک مقابل سوئد، پیشرفت چشم‌گیری داشت. ضربه‌ی الکس گرینوود مطمئن بود و نیام چارلز ضربه‌ای قاطعانه زد. و مهار ضربه‌ی لیا ویلیامسون که توپ را به سمت راست دروازه زد، واکنش دروازه‌بان اسپانیا را در بالاترین سطح می‌طلبید.

اما بعد از دو مهار عالی همپتون و شوت بی‌دقت پارایوئلو که از کنار تیرک راست به بیرون رفت، همه چیز به «کلویی کلی» رسید، بازیکنی که ستاره‌ی نسل فعلی انگلیس است. و برای ستاره‌ای چون او، حتی آن نقش‌آفرینی در فینال ومبلی هم هرگز کافی نبود. او هنوز تشنه‌ی لحظات بزرگ‌تر بود؛ کلی… شلیک… بوم… انفجار…

در استادیوم و همه‌ی تماشاگران انگلیسی ناظر در گوشه و کنار جزیره به آسمان پرواز کردند. در شبی مملو از درام خالص، قهرمانی یورو ۲۰۲۵ به انگلستان رسید.

این پیروزی، در حالیکه همه‌ی کارشناسان قهرمان جهان را شانس اول قهرمانی اروپا می‌دانستند، به انتقام شیرینی تبدیل شد؛ جایی‌که انگلیسی‌ها در مقابل اسپانیا در فینال جام جهانی ۲۰۲۳ شکست خوردند. شیرزنان انگلیسی اکنون، ملکه‌های قلب‌های دختران جوانی هستند که رؤیای پیروزی را در میادین فوتبال در سر می‌پرورانند.