جهان زیرپای لامین یامال؛ مسی را فراموش کنید، اینجا همه می خواهند یامال باشند!

به گزارش خبرورزشی، بخش ورزشی دیلی میل یک گزارش جذاب درباره لامین یامال دارد؛ روایت آیمریک لاپورت، همبازی یامال در تیم ملی اسپانیا از این نوجوان جهانی فوتبال…

آیمریک لاپورت، مدافع تیم ملی اسپانیا، به میل اسپورت گفت لامین یامال دیگر همان نوجوان لاغر و خام ابتدای یورو نیست. «در ابتدا بدنش هنوز رشد نیافته به‌نظر می‌رسید، اما حالا تمریناتش او را از نظر فیزیکی بسیار قوی‌تر کرده‌اند. امروز، بیشتر به بازیکنی ۲۲ ساله می‌ماند.»

در حالی‌که قوانین اسپانیا امضای قرارداد بلندمدت با بازیکنان زیر ۱۸ سال را محدود می‌کند، بارسلونا در حال آماده‌سازی قراردادی است که با رسیدن یامال به سن قانونی در ماه ژوئیه، تا سال ۲۰۳۰ تمدید شود. بند فسخ فعلی او، یک میلیارد پوند است؛ عددی که بیشتر به افسانه شبیه است، اما نشان از جایگاه او دارد.

مدیر برنامه‌های او، خورخه مندس، باور دارد تنها مانعی که اکنون میان یامال و توپ طلای فوتبال جهان ایستاده، سن اوست. نه کیفیت، نه رقابت. فقط این تصور که «برای او هنوز وقت هست». یادآور همان انتظاری که پیش‌تر از مسی و رونالدو می‌رفت؛ که هر دو در اوایل دهه‌ی بیست زندگی‌شان برای نخستین‌بار این جایزه را بردند.

در بارسلونا، آنچه طی یک‌سال گذشته رخ داده، باور قدیمی‌شان را تقویت کرده: آن‌ها «مسی بعدی» را دارند ـ حتی اگر کسی این واژه را بلند نگوید.

سال ۲۰۲۳، زمانی‌که ژاوی به دنبال بازگرداندن لیونل مسی از پاری‌سن‌ژرمن بود، یکی از اعضای هیات‌مدیره باشگاه به او گفت: «ما حالا پسری را داریم که پاریس هم می‌خواستش». همان تابستان، چند هفته پس از نخستین بازی حرفه‌ای‌اش در ۱۵ سالگی، یامال وقتش را بیشتر در گرانوییرس و روکافوندا گذراند، پیش از آن‌که در فصل ۲۴-۲۰۲۳ شروع به شکستن رکورد پشت رکورد کند. قهرمانی در یورو ۲۰۲۴ همه‌چیز را برای او تغییر داد.

لاپورت گفت: «جذاب این است که او هنوز مثل بچه‌ای شهری بازی می‌کند که فقط می‌خواهد بازی کند، رقابت کند، و ببرد. با روحی آزاد و حرکاتی بی‌پروا. او هیچ فشاری احساس نمی‌کند. شاید پنج سال دیگر چنین نباشد، اما امیدوارم همیشه همین بماند.»

«در موقعیت‌های یک‌به‌یک متوقف‌کردنش تقریباً غیرممکن است. مقابل اینتر دیدید؛ حتی اگر سه نفر بروند سمتش، راهی پیدا می‌کند. و ما به‌عنوان هم‌تیمی، این تأثیر را حس می‌کنیم، چون حریف می‌ترسد و عقب می‌نشیند. اگر توپ طلا را نبرد، قطعاً در بین سه نفر برتر خواهد بود ـ ولی اینکه در ۱۷ سالگی درباره‌اش چنین صحبت می‌شود، واقعاً عجیب است.»

اما با همه‌ی این‌ها، یامال هنوز همان نوجوان بی‌ادعاست. چند روز پس از فتح یورو، با هواپیمای اقتصادی ایزی‌جت سفر کرد. چنین صحنه‌هایی شاید تکرار نشود. در سال گذشته، او دومین ورزشکار پرجست‌وجو در بریتانیا بود، و حالا چهره‌ای جهانی است؛ با قراردادهایی از برندهایی مثل Beats و OPPO.

پیشنهادهای کلان تبلیغاتی ـ به‌ویژه از سوی شرکت‌های شرط‌بندی ـ پیش از رسیدن به ۱۸ سالگی‌اش به‌سوی او روانه شد. اما همگی را رد کرد، چون با باورهای اسلامی‌اش در تضاد بودند. او از ۱۴ سالگی با نایک بود، اما سال گذشته به آدیداس پیوست؛ چون آن‌ها از مسی برای معرفی کمپین خود استفاده کردند و به یامال گفتند که او قرار است چهره‌ی نسل بعدی‌شان باشد.

اکنون بیش از ۶۰ میلیون دنبال‌کننده در اینستاگرام و تیک‌تاک دارد، اما به سبک نسل Z، از شبکهٔ اجتماعی X (توییتر) استفاده نمی‌کند.

در جشن «سانت جوردی» در ماه گذشته، او خواست که در خیابان‌های بارسلونا حضور یابد و از مراسم لذت ببرد، اما در نهایت مجبور شد به هتلی پناه ببرد؛ انبوه مردم او را در بر گرفته بودند. حالا گاهی با چهره پوشیده بیرون می‌رود. در زمستان، این کار ساده‌تر بود، اما در تابستانِ بارسلونا، کار دشواری‌ست.

اوایل امسال، در تلاشی برای داشتن حریم خصوصی بیشتر، از خوابگاه لا ماسیا خارج شد و به آپارتمانی در نزدیکی آن نقل‌مکان کرد. به‌طور معمول، لا ماسیا تنها برای بازیکنانی‌ست که از خارج از کاتالونیا آمده‌اند، اما باشگاه برای او استثنا قائل شد؛ چون می‌دانست با استعدادی استثنایی روبه‌روست.

اما این به معنای فاصله‌گرفتن از ریشه‌هایش نیست. یامال هنوز هم در بازی‌های تیم‌های دوم و تیم زنان بارسلونا در ورزشگاه یوهان کرایف حضور می‌یابد ـ حتی روز پیش از ال‌کلاسیکو، در آنجا دیده شد.

بیشتر اوقات آزادش را با پسرعمویش محمد (پسر عبدال و رانندهٔ شخصی‌اش) و دوست دوران کودکی‌اش سهیب می‌گذراند. این سه نفر تقریباً جدایی‌ناپذیرند.

در رختکن بارسلونا، دوستان نزدیکش شامل آنسو فاتی، آلخاندرو بالده، گاوی و هکتور فورت هستند ـ چهره‌هایی که با او در مسیر رشد بالا آمده‌اند.

در زمین، الگویش رافینیاست. جابه‌جایی رافینیا به جناح چپ، راه را برای تثبیت یامال در سمت راست باز کرد.

خارج از زمین، او مانند خیلی از هم‌نسلانش به یادگیری رانندگی، زبان انگلیسی و آشپزی مشغول است. بازی‌های رایانه‌ای و استریم هم بخشی از سرگرمی‌های معمولش است.

یامال بارها گفته اگر فوتبالیست نمی‌شد، یک اینفلوئنسر بود. هنوز هم در جلسات عکاسی بیش از حد انتظار می‌ماند. باشگاه بارسلونا تلاش می‌کند برنامه‌های خارج از زمینش را محدود نگه دارد، هرچند تقاضا از سوی رسانه‌ها و اسپانسرها بی‌وقفه ادامه دارد.

امسال، برای نخستین‌بار، یامال ماه رمضان را به‌طور کامل رعایت کرد. در شب‌هایی که می‌توانست، به روکافوندا بازمی‌گشت تا کنار خانواده افطار کند.

پدرش مونیر، حالا به لطف پسر، در بارسلونا صاحب خانه است. خانواده‌اش همگی در فینال کوپا دل‌ری در سویا حضور داشتند و فردا نیز برای تماشای بازی مقابل ویارئال، جایی که جام لالیگا اهدا خواهد شد، در نیوکمپ خواهند بود.

در رستوران عبدال، کارت VIP یامال از شب فینال سویا با افتخار پشت پیشخوان نصب شده است ـ و احتمالاً تنها آغاز مجموعه‌ای از افتخارات است.

با غروب آفتاب در روکافوندا، نوجوانان به پارک می‌ریزند و رؤیای تبدیل‌شدن به یکی از خودشان را در سر می‌پرورانند. اینجا، فوتبال خیابانی هنوز زنده است ـ بدون اوت، بدون کرنر. سبکی که شکل‌گیری یامال را بهتر می‌توان با آن درک کرد. جمله‌ای که در نخستین نشست خبری رسمی‌اش گفته بود، در ذهن می‌چرخد:
«ترس؟ من همه ترس‌هایم را مدت‌ها پیش در پارک محله‌ام جا گذاشتم.»

حرکت نمادینش ـ پاس خارجی‌پا، معروف به «تریولا» ـ بیشتر شبیه چیزی‌ست که در FIFA دیده می‌شود، نه در زمین تمرینی لا ماسیا. در منطقهٔ گراسیا، دیواری هست که یامال را در حال اجرای همان پاس نشان می‌دهد، با دکمه‌های L2 و X از کنترلر پلی‌استیشن.

او می‌گوید می‌خواهد شبیه نیمار باشد ـ و فعلاً هم بازی‌اش بیشتر به نیمار شباهت دارد تا مسی. حتی رنگ موی بلوندش از نیمار الهام گرفته است. اما در باشگاه، باور دیگری هست: یامال روزی به نقشی مرکزی‌تر خواهد رسید ـ جایی میان شماره ۱۰ و ۹ کاذب، همان‌طور که مسی در بارسلونا بازی می‌کرد.

یکی از اعضای باشگاه می‌گوید:
«وقتی بازی گره می‌خورد، او توپ را می‌خواهد. همان حسِ “توپ را بده به من و بگذار درستش کنم.” این، همان چیزی‌ست که مسی داشت.»

روی دیوار همان پارکی که کودکی‌اش را در آن گذراند، نوشته‌اند:
«در روکافوندا، بیشتر لامین یامال، کمتر تخلیه اجباری.»

زمانی، همه می‌خواستند مثل مسی باشند. حالا، در محله‌ی روکافوندا و فراتر از آن، همه می‌خواهند مثل یامال باشند. پسرکی که جهان زیر پای اوست.