نوگرایی یا عقب‌گرد؟ استقلال در دو راهی تصمیم‌گیری/ ساختن آینده با سرمربی ۶۵ ساله؟

به گزارش ورزشی، در حالی‌که فوتبال اروپا با شتابی بی‌سابقه در حال تغییر و نوسازی است، باشگاه استقلال در آستانه تصمیمی قرار گرفته که می‌تواند آینده‌اش را از مسیر تحول دور کند.

تاجرنیا، رییس هیأت مدیره، با پافشاری بر انتخاب والتر ماتزاری ۶۵ ساله، عملاً خلاف جهت تحولات جهانی در مربی‌گری حرکت می‌کند. در دنیایی که سسک فابرگاس، آنجلوتی جونیور (پسر کارلتو) و مربیان در بازه سنی ۳۰ تا ۵۰ سال بهترین بازار کار را دارند، رییس هیات مدیره استقلال دنبال سرمربی بالای ۶۵ سال است و در کمال تعجب همزمان به حذف علی جباری، گنجینه افتخار و اعتبار استقلال از کمیته پیشکسوتان فکر می کند.

دنیای وارونه دقیقا همین جاست؛ آنجایی که نیاز به شیخوخیت یک ریش سفید است، استقلال می خواهد جباری را کنار بگذارد و پیشکسوت جوان تر را جایگزین او کند و آنجا که نیاز است استقلال یک سرمربی جوان داشته باشد، تاجرنیا دنبال یک پیر مرد می گردد که در جوانی هم لقبش غرغرو بود، چه برسد به حالا که پیر شده است.

ماتزاری زمانی در سری A چهره‌ای قابل احترام بود، اما سال‌هاست از صحنه فوتبال مدرن کنار رفته. سبک دفاعی و کُند او، نه‌ تنها همخوان با نیازهای امروز استقلال نیست، بلکه با نسل جدید بازیکنان که نیازمند انگیزه، سرعت و درک متقابل‌اند، تضاد دارد. در مقایسه، مربیانی مانند ژابی آلونسو یا تیاگو موتا که هم‌نسل بازیکنان‌اند، راحت‌تر می‌توانند ارتباط انسانی و فوتبالی برقرار کنند.

مساله فقط سن و سبک بازی نیست. انتخاب مربی پا به سن گذاشته‌ای مانند ماتزاری نشانه‌ای از مدیریت موقت و مقطعی است؛ رویکردی که به جای ساختن آینده، به خاموش کردن بحران‌های لحظه‌ای فکر می‌کند. این دقیقاً خلاف چیزی است که تیم‌های پیشرو انجام می‌دهند: ساختار دادن، اعتماد به فلسفه و نوسازی مستمر.

باشگاه‌هایی مثل بایر لورکوزن یا کومو نشان داده‌اند که با انتخاب مربیان جوان، می‌توان هم نتیجه گرفت، هم زیرساخت فنی و فرهنگی را بازتعریف کرد. استقلال اما با چنین تصمیمی نه‌تنها از این فرصت دور می‌شود، بلکه وارد چرخه‌ای فرسایشی می‌گردد که بارها در آن گیر کرده.

اصرار علی تاجرنیا نشان از فقدان چشم‌انداز بلندمدت، ناآگاهی از تحولات فوتبال مدرن، و ناتوانی در خوانش صحیح فرهنگ باشگاه دارد. مربی خارجی بدون شناخت از استقلال و فضای فوتبال ایران، آن هم در آستانه بازنشستگی، نمی‌تواند پروژه‌ای پایدار را پیش ببرد.
استقلال برای پیشرفت نیاز به تفکر تازه دارد، نه تکرار چهره‌های فرسوده. آینده را باید ساخت؛ نه با نگاه به گذشته، بلکه با جرأت انتخاب متفاوت.