کلوپ| جباری ناممکن را ممکن کرد

حل مشکل خط دفاعی، تنها عملکرد مثبت تمام مربیان این فصل استقلال بعد از جواد نکونام بود که در برهه‌ای توانستند آبی‌ها را به تنظیمات کارخانه فصل قبل برسانند اما باز کردن گره خط حمله، عمل شاقی بود که هیچ یک از مربیان دائمی و موقت استقلال از عهده آن برنیامدند.

آمار گلزنی خط حمله آبی ها پیش از مربیگری جباری، چنان افتضاح بود که اگر کل گل های آن ها را جمع می زدی، نصف گل های رامین رضاییان هم نمی شد!

مهاجمان این تیم به خصوص ۲ بازیکن خارجی، آن قدر ضعیف بودند که همه قطع امید کرده و  تنها دلیلی که بازی کردن آن ها را توجیه می کرد، نسوختن سهمیه بازیکن خارجی باشگاه بود.

کوجو و جمعه هر گاه به میدان می آمدند، نشانه های یک فوتبالیست بی کیفیت را داشتند که حتی  دریافت و ضربه زدن به توپ را بلد نیست اما بازی با آلومینیوم، نسخه‌ی جدیدی از آن‌ها را نشان داد که ۱۸۰ درجه با قبل فرق می کرد.

انگار آنها بازیکن دیگری شده اند؛ بازیکنی که وقتی فرصت گلزنی نصیبش میشود، در کمال خونسردی و با اعتماد به نفس بالا، توپ را وارد دروازه می‌کند.

 مجتبی جباری عصای جادو ندارد اما ویژگی هایی دارد که مربیان قبلی استقلال از آن بی بهره بودند. احیای مهاجمان گل نزن استقلال، نشان از استعداد و توانایی بالقوه مجتبی جباری در امر مربیگری است.

زیدان آسیا در همین ۲ بازی نخست، توانایی خود برای قرار گرفتن در راس فنی باشگاه بزرگی چون استقلال را به همگان ثابت کرده و اگر او در فصل بعد، سرمربی آبی ها نشود، مسلما در فصل های آینده، سکان دار فنی این تیم خواهد شد.

عبدالقادر پوزیده| باشگاه خبرنگاران آزاد